Srđan Kusovac: Tadićevo okupljanje Srba je nastavak anticivilizacijske politike Tuđmana i Miloševića

Povezani članci

• Predstavljeni Izveštaj o sprovođenju Nacionalne strategije za procesuiranje ratnih zločina
• Četvrta epizoda dokumentarnog serijala Elme Kazagić “Krvni delikti” na Federalnoj televiziji
• Hrvatska je pred novim ratom
• Kadroviranje škarta
• Mnogo buke ni oko čega
• Boris Pavelić: Pozivam kolege koji su dobili nagrade HND-a, a zgroženi su nagradom Ivani Petrović, da vratimo nagrade

Prošlonedjeljni sastanak Borisa Tadića i njegovih zvanica – formalno „Srba iz regiona“ otvorio je nekoliko pitanja. Prvo – ako je već bilo riječi o onome o čemu je zvanično saopšteno da je bilo riječi – zašto je onda bilo potrebno zatvarati sastanak sa javnost? Ako su poslate toliko pozitivne poruke – zar je bilo išta prirodnije i po domaćina i goste korisnije do da otvore sastanak? Sljedeće pitanje je – ako je već riječ o sastanku Borisa Tadića i predstavnika „Srba iz regiona“ – zašto tu nije bilo, kako je lucidno primjetio Miodrag Vuković, na primjer Zorana Jankovića, donedavnog gradonačelnika Ljubljane, pobjednika slovenačkih izbora i moguće narednog premijera Slovenije, a svakako jednog od politički najmoćnijih ljudi u regiji? Ovome valja dodati da bi na sastank „predstavnika Srba iz regiona“, ako je već o takvom sastanku riječ, valjalo pozvati hrvatsku vicepremijerku Milanku Opačić i najmanje dva ministra koji se, kako to srpski državni mediji naglašavaju, deklarišu kao Srbi.

Ostavimo li po strani antievropsku fascinaciju zvanične srpske politike nacionalnom pripadnošću postavlja se pitanje koga je onda uopšte okupio Boris Tadić? Okupio je one koji u svojim državama crpe ili se nadaju da bi mogli da crpe političku korist iz činjenice da su ove ili one nacionalnosti, one koji su na istoj, antievropskoj „talasnoj dužini“ kao Boris Tadić, one koji se ne libe dodijeljene im marionetske i kvislinške uloge kao i one koji su u Beograd otišli po Tadićevu potvrdu da su „dobri Srbi“. Zato je beogradska štampa posred naslovnih stranica nazivala krupnim slovima one koji su Tadiča ignorisali „Milovim Srbima“. Ista štampa je 1991. nazivala one Srbe koji nijesu prebjegli Martiću i Babiću „Tuđmanovim Srbima“, a ’92. one koji su ostali u Sarajevu „Alijinim Srbima“. Valjalo bi zvanicama razmisliti se nad činjenicom da je lider Srba u Hrvatskoj i sadašnji redovni Tadićev gost upravo onaj ko je tada bio glavni prozivani kao „Tuđmanov Srbin“, a da onih koji su tada na ovakvim skupovima tretirani kao „pravi Srbi“ sada nema ni u Hrvatskoj ni kod Tadića ni na slobodi ili ni među živima.

Ono što je važnije od pouka zvanicama i dnevne politike Borisa Tadića je prepoznavanje suštine ovakvih skupova.

Ideja ove vrste okupljanja u srži je najantievropskija ideja na ovim prostorima još od vremena Slobodana Miloševića i Franja Tuđmana i njihovog prekrajanja Bosne u Karađorđevu i razrade Ćosićeve anticivilizacijske teze o „humanom preseljenju stanovništva“. Zašto?

Zato što ona insistira na ne samo prevaziđenoj nego u biti antievropskoj ideji o biološkom porijeklu (bez obzira što je i ono u ovom slučaju upitno) kao o osnovnom uporištu kolektiviteta.

Današnja Evropa, ona u kojoj jeste država Zorana Jankovića, ona u kojoj će faktički iduće godine biti, a već sada suštinski jeste i država Milanke Opačić Evropa je koja je odavno napustila princip „jus sanguinis“ u korist principa „jus solis“. Zato se njih dvoje ne bi ni odazvali i zato nijesu ni pozivani. Razlika između ova dva principa fundamentalna je. Uprošćeno rečeno, prema prvome, određeno pravo i sva koja iz njega slijede povlače se iz pripadništva nekoj etničkoj grupi. Ono je rezervisano za tu, konkretnu etničku grupu ili rasu, za njeno porijeklo i ono je jednako samo za one koji su jednaki po istovjetnosti porijekla „jus sanguinis“ – po krvi. Drugi princip ukazuje da pripadništvo jednoj naciji znači prije svega pripadništvo jednom društvu, i to građanskom, društvu uređenom na jednoj, dakle određenoj teritoriji gdje svi članovi društva uživaju jednaka – opšta prava bez obzira na porijeklo ili tradiciju. To je princip „jus solis“ – po tlu. Tim konceptom, poznatim još od Francuske revolucije, rukovodili su se tvorci Deklaracije o pravima čovjeka i građanina koju je Parlament Francuske usvojio 26. avgusta 1789. Na tom osnovu nastala je Povelja Ujedinjenih nacija i iz nje proistekla Opšta deklaracija o pravima čovjeka iz 1948. Konačno, na tom principu je utemeljena današnja Evropska unija. To je princip po kojem je moguće, prirodno, normalno i, osim za Borisa Tadića i njegove zvanice i nezačuđujuće, da na čelu francuske države bude sin doseljenika iz Mađarske. To je princip po kojem je njemački vicepremijer rođeni Vijetnamac koga je iz jednog sirotišta u Sajgonu kao bebu usvojila jedna njemačka porodica. To je princip po kojem je, konačno, ustrojena i Crna Gora. To je princip koji se ovim i ovakvim pozivima Slobodana Miloševića, Vojislava Koštunice ili Borisa Tadića – razlike ovdje nema – želi dezavuisati.

Zato je podrška Srđana Milića (ostale Tadićeve zvanice iz Crne Gore zbog njihove političke i druge irelevantnosti nema rašta ni pominjati) Evropskoj uniji i evropskim integracijama naše zemlje tek deklarativna, demagoška i isprazna. Takva će biti dokle god on bude pristajao da, zarad eventualnih političkih dobitaka kod kuće, bude dio mehanizma urušavanja fundamentalnog evropskog principa na kojem je ustrojena ne samo Crna Gora nego i ona ista Evropa kojoj Srđan Milić navodno teži.