ENG
Genocid u Srebrenici je jedna od takvih činjenica. Neophodno je ponavljati tu činjenicu i istinu: genocid u Srebrenici i okolini je bio finalni proizvod i završni akt osvajačke politike srpskog nacionalizma. Počinile su ga vojne jedinice takozvane Republike Srpske uz obimnu pomoć u ljudstvu i opremi što je obezbijedila država Srbija. Njihova namjera da se fizički eliminiše, dijelom ili u cjelini, stanovništvo Bosne i Hercegovine koje je islamske vjere i zato što je islamske vjere, je u slučaju Srebrenice dokumentovano, sudski procesuirano, i pravno zaokruženo.
Ovom pravnom ,,krugu“ ne treba ni ,,zapeta“, nakon koje slijedi ono pakleno ,,ali“, niti bilo kakav ,,širi kontekst“. Genocid u Srebrenici je aksiom, pa se odgovorna društva i oni koji ih vode, ako to zaista žele, ako drže do sopstvenog dostojanstva, istine i morala, mogu lako odrediti prema njemu. Bojim se da Crna Gora nije odgovorno društvo i da oni koji je danas formalno vode malo drže do pomenutih principa.
Na nesreću, Crna Gora je puna strastvenih ljubitelja ,,šireg konteksta“ u koji se smješta srebrenički genocid i ,,zapeta“ koje nastoje da potru istinu o tom genocidu. Prošlogodišnja sramna izjava u Potočarima odlazećeg predsjednika vlade Abazovića je samo jedna u nizu ilustracija ovog potiranja istine i relativizacije genocida.
Korektnosti radi, mora se reći da je emotivna vezanost za ove negatorske jezičke alatke bila prisutna, jasno definisana i glasna i prije nego što je politički bašibozuk Crkve Srbije doveden na vlast u Crnoj Gori. Ipak, slom Crne Gore o kojem se posljednjih godina često govori i piše se očitava i u činjenici da državu kontrolišu negatori i relativizatori činjenica i istine o prošlosti, te da su potpuno razorili sve institucije koje bi mogle da zaštite te istine.
Ovogodišnje obilježavanje srebreničkog genocida nas je podsjetilo na to ko je izglasan da bude predsjednik naše države. Doduše, novoizabrana ,,ekselencija“ je i prije odlaska u Potočare potvrdila zapanjujuću elastičnost sopstvene političke kičme. Zvanična posjeta Beogradu je bila mučna predstava o mlađanom vazalu koji ide na poslovično kanabe po instrukcije za dalji rad.
Frešak nakon beogradske ekskurzije, predsjednik Jakov Milatović je bio primoran da kaže nešto o genocidu u Srebrenici. Poučen ranijim iskustvom leposavića, vučurovića, radunovića, labudovića, bulatovića i ostalih amfilohijevića – negatora genocida, predsjednik Milatović je ipak uspio da izgovori riječ – genocid. Potom je, kao poslovični đavo od poslovičnog krsta, pobjegao u sigurnost kleronacionalističke negatorske hladovine koju nudi magični ,,širi kontekst“.
Novoizabrani predsjednik se potrudio da genocid u Srebrenici pozicionira u širi kontekst ,,svih“ zločina počinjenih kod nas. Nije se potrudio da vremenski ograniči to ,,svih“, ali se može pretpostaviti da ono ne seže u prošlost dalje od Drugog svjetskog rata. U ovoj tački se on svrstao u prve redove predsjedničkih relativizatora i negatora genocida.
Nakon ove sramne relativizacije, Milatović je još jednom ilustrovao sopstvene intelektualne limite tako što se kritički osvrnuo na relativizaciju?! Iako bi mnogi ovaj njegov nastup okarakterisali kao bezobrazluk, mislim da je to najbolja ilustracija savremenog trenutka u Crnoj Gori i karaktera njene vlasti: dominacija laže i paralaže, sveopšti strah od istine i želja da se ona raskomada kako bi se lična nemoralnost i dizajnirana laž promovisale u vrhunske ideje vodilje za čitavo društvo.
Novoizabrani predsjednik Milatović i njegovi ideološki roditelji tu promociju nazivaju ,,okretanje ka budućnosti i pomirenju“. Istini za volju, za razliku od Jakovovih biblijskih stuba, ove koje Crnoj Gori nameće njen predsjednik Jakov ne vode ka nebu, već u mrak srpskih kleronacionalističkih katakombi.
