POLA STOLJEĆA BEZ STUPICE

Povezani članci

• O subverzivnosti “Berača željeza”
• U povodu lektirne makulature
• Olga Lalić-Krowicka: SPOMENIK ŽENAMA
• Hommage Predragu Matvejeviću, Mostarcu i građaninu svijeta
• ZAČUDNO
• Olga Lalić-Krowicka: “Šnicel i ružina filozofija”

Prije pola stoljeća umro je Bojan Stupica. Arhitekt po osnovnoj vokaciji, potvrđen i u graditeljstvu, postao je sinonim za aktualnu, avangardnu kazališnu režiju.

Zapamćen je i kao utemeljitelj Jugoslavenskog dramskog pozorišta u Beogradu, ali i kao projektant i graditelj zgrada Ateljea 212, kao i druge scene Jugoslovenskog dramskog pozorišta, nakon njegove smrti nazvane Teatar Bojan Stupica.

Stupica je sa Jugoslovenskim dramskim pozorištem napravio nekoliko teatarskih projekata koji su protresli kazališnu klimu južnoslavenskih krajeva, obzirom da je revolucionirao i kazališnost Zagreba i Hrvatske, jer je jedno vrijeme djelovao i u HNK, a kraće vrijeme i u makedonskom teatarskom prostoru.

Apsolutno je zaslužan za afirmaciju dramskih djela Marina Držića i Miroslava Krleže u europskom i svjetskom teatru, a njegove režije po europskim pozrnicama davale su dignitet jugoslavenskoj scenskoj umjetnosti toga vremena.

Bojan Stupica je lansirao u teatarsku orbitu čitavu generaciju mladih glumaca, tada prozvanih Bojanove bebe, inače kasnije, sve redom prvaka srpskog i jugoslavenskog kazališta, koji će dugo pronositi slavu Stupičine metodologije u radu s glumcima.

O radu ovoga istinski velikog umjetnika teatarske režije svjedoče i filmski i televizijski zapisi na kojima je sačuvano Stupičino režijsko vjeruju, ali i knjige, članci i esejistika o njegovom  gotovo nestvarnom za to doba redateljstvu.

Pola stoljeća bez Bojana Stupice kompletan umjetnički život Jugoslavije, u duhovnom smislu prikraćen je za čuda teatra, arhitekture, ali i vrsnih scenografija, kojima je, takođe obogatio umjetničko doba u kojem je živio i djelovao.