Izgubljeni u prevodu

Povezani članci

• Mostar je jedini grad u BiH čija gradska uprava ide na kolektivni godišnji odmor
• Regionalna platforma Zapadnog Balkana oštro osuđuje prijetnje i pritiske upućene novinarima i rukovodstvu RTV USK
• Organizacije civilnog društva zahtijevaju ostavke zvaničnika HDZ-a zbog otvorene podrške zločincu Dariu Kordiću
• Senja Perunović: Protest je ispisana žalba gnjevnih, miroljubivih građana
• Zabranjeno protestno okupljanje povodom Thompsonovog koncerta u Mostaru
• Banjaluka se pravi blentava

Vlada Crne Gore zakazala je za 2. septembar sednicu parlamenta na kojoj bi trebalo da se u delo sprovede politički dogovor premijera Igora Lukšića sa opozicionim strankama o uvođenju srpskog jezika u nastavni program. Da bi dogovor bio sproveden u delo, neophodno je da crnogorski parlament usvoji izmene Zakona o opštem obrazovanju. Iako u crnogorskom ministarstvu prosvete kažu da ne razmišljaju ni o kakvim odlaganjima, iz opozicije stižu najave da će, ako srpski jezik ne bude uveden kao obavezan predmet, deca koja žele da ga uče od 1. septembra bojkotovati nastavu.

Dogovor opozicije sa Lukšićem, poljuljan je različitim tumačenjem Predloga sporazuma. Sumnju u dobre namere otvara i činjenica da su u međuvremenu, štampani udžbenici za obavezni predmet “crnogorski jezik i književnost” – a za srpski se još ne zna ni nastavni program, niti su knjige pripremljene za štampu. Još veću sumnju opozicije u ispunjenje sporazuma sklopljenog sa premijerom, izaziva i to što su iz osnovnoškolskih programa za crnogorski jezik i književnost izbačeni mnogi srpski pisci. Na primer, dobitnica Njegoševe nagrade 1984. godine Desanka Maksimović u nastavnom programu za osnovnu školu zastupljena je dva puta, u petom i osmom razredu, a ranije je njeno delo bilo zastupljeno u svim razredima, počev od prvog. U Nastavnom programu za osnovnu školu u Crnoj Gori više uopšte nema Mihaila Lalića, Oskara Daviča, Borislava Pekića, Dobrice Ćosića i Matije Bećkovića, dobitnika Njegoševe nagrade za 1998. godinu. Bećković nije ušao ni u nastavni program za gimnazije.

SKLONJENI, SKRAĆENI, PREBAČENI: Danilo Kiš,…

U prvom razredu osnovne škole više nema Jovana Jovanovića Zmaja i njegove pesme Mati, Hvalisavih zečeva i Bajke o labudu Desanke Maksimović, Vetra sejača Mire Alečković, Crtanke Stevana Raičkovića. Iz programa za drugi razred izbačeni su Jovan Jovanović Zmaj, Dobrica Erić i Dositej Obradović. U trećem razredu više nema pesama Branka Radičevića, Vojislava Ilića, Dušana Radovića, Branislava Crnčevića, Ljubivoja Ršumovića i Milovana Danojlića, dok je iz programa za peti razred izbačena pesma Dečak i pas Danila Kiša. U preostalim razredima osnovne škole više nema Milana Rakića, Vladislava Petkovića Disa, Sime Pandurovića, Milutina Bojića, Janka Veselinovića, Đure Jakšića ni Miloša Crnjanskog.

Matija Bećković okarakterisao je u ovdašnjim medijima izmene nastavnih planova i programa u Crnoj Gori kao “etničko čišćenje lektire”: “Crnogorski jezik je jedini strani jezik koji se predaje na srpskom jeziku. I zašto su izbačeni skoro svi srpski pisci najbolje se može videti ako vidimo ko je umesto njih uveden u lektiru, i to je rečitije od bilo kakvog komentara”, rekao je Bećković za Radio-televiziju Srbije.

U redovnoj kolumni za dnevnik “Danas”, pišući o izmenama nastavnih planova u Crnoj Gori, pisac Svetislav Basara zaključuje da sekstremizam proširio i na umetnost, a jedan ekstremizam pothranjuje drugi. Konstatujući da je za njega razumljivo zašto su iz programa isključena dela Dobrice Ćosića i Matije Bećkovića, jer su se “rečena dvojica prosto utrkivala ko će više uvrediti i poniziti Crnogorce i crnogorski jezik”, Basara kaže je poprilično nerazumljivo zbog čega je iz crnogorske lektire izbačen jedan Danilo Kiš, a pored njega i još puno dobrih pisaca i pesnika: “Neće to na duge staze izaći na dobro. Ne valja se, dame i gospodo, zatvarati u parohijalne atare. Sa tačke gledišta politike, nekoliko novih jezika nastalih iz bivšeg srpskohrvatskog/hrvatskogsrpskog imaju izvesnog smisla. Ali književnosti što se tiče – jok. Neće biti da je Kiš, Cetinjanin pride, Crnogorcima straniji od nekog Mađara ili Rumuna, a i takvih svakako treba da bude u lektirama.”

…Miloš Crnjanski, Branko Radičević (u foto galeriji)

Na ideološki motivisane promene u programima za crnogorski jezik i književnost ukazala je i profesorka Filozofskog fakulteta u Nikšiću Rajka Glušica, koja je za podgoričke “Vijesti” izjavila da je situacija po pitanju jezika u školama haotična, ali da se to moglo i očekivati zbog “crnogorskog jezičkog nacionalizma”. Glušica smatra da insistiranje na jotovanoj varijanti crnogorskog jezika nije dobro, jer nije u pitanju nešto što je naučno utemeljeno, već počiva na nacionalističkim mitovima. Prema njenim rečima, u crnogorskom jeziku ima veoma malo toga što ne bi razumeli i predstavnici bosanskog, srpskog i hrvatskog jezika. Prema tome, o autohtonosti crnogorskog jezika nema govora u nauci, rekla je Glušica i istakla da jezički standardi treba da budu stvar dogovora, a ne plod nečije lične volje: “Dobili smo crnogorski jezik po meri crnogorskih jezičkih nacionalista, a ne po meri koju zahtevaju nauka i crnogorska jezička zajednica.” Ona smatra da će sve to u praksi izgledati haotično i da je veoma teško primeniti ono što političari nagoveštavaju, a to je nastava na crnogorskom, bosanskom, srpskom i hrvatskom jeziku: “To je u učionici neizvodljivo. Veoma mi liči na ‘Mostarski model’ obrazovanja, koji je najgori u svetu, jer nakon školovanja dobijamo čiste male nacionaliste, koji su podeljeni po jeziku, veri i naciji, a to građanskoj Crnoj Gori apsolutno ne treba.”

I crnogorski književnik Balša Brković u svojoj kolumni “Više od riječi”, u “Vijestima” od 20. avgusta, podvlači ideološku tendenciju u školskim programima: “‘Pospremanje’ lektire uvijek je ideološki posao, par excellence. Tu se književnost koristi za ‘dresuru’ potomstva.” Brković ističe i da se u situacijama kada naciji treba “doping” pisci sakupljaju po kriterijumu podobnosti, “a cijenu takve budalaštine plaćaju generacije đaka”: “Ako svoj svijet simbolički označimo (samo i jedino) kao prostor od Ulcinja do Bijelog Polja, zagubićemo negdje ideju Svijeta. Naravno da je školska lektira mjesto gdje se osnovci upoznaju sa značajnim piscima svoga jezika, ali nije dobro smetnuti s uma realnost samu… Sve je to lijepo, ali da bi (književna) Zeta postala (književni) Misisipi nedostaje samo jedna sitnica – Mark Tvejn. Zato ne treba izmišljati toplu vodu.”

Brkovićeva razmišljanja izdvaja od svih ostalih stavova iznetih ovim povodom to što on u svojoj kolumni preispituje i samu ulogu i značaj koji školska lektira ima za đake. On, naime, ističe to da školska lektira ima dvostruku ulogu: s jedne strane mlade ljude uvodi u književnost kao takvu, otkrivajući, preko uzrastu odgovarajućih štiva, smisao i mogućnosti, logiku i eros književnog teksta, a, s druge strane, uvodi mlade ljude u komunikaciju sa književnim kanonom jedne jezičke, nacionalne ili kulturalne zajednice. Međutim, školska lektira nije jedina koja obavlja ovu funkciju, jer tu je uvek i ona generacijska, koje nema u obaveznim školskim programima, a koja i bez te vrste “prinude” mnogo efikasnije obavlja funkciju koju književnost treba da ima za mlade ljude.

Vreme