Gastro – rasizam nova metafora upokorenja, ili, odstranjenja ljudi i naroda

Izdvajamo

• Gastro-rasizam je fenomen koji se danas koristi kako bi se pojednici, grupe ili narodi odstranili, eliminisali iz “mog” prostora bio taj prostor fizički, ili, virtualni.

Povezani članci

• Ko o čemu, kler o stadu
• Jebite se indiferentni
• Mladen Ivanić: Dodik je politički avanturista i to je najbolje pokazao na primjeru referenduma
• Mogherini: Sva ljudska bića se rađaju slobodna s jednakim dostojanstvom i pravima, bez obzira na porijeklo, etničku pripadnost ili vjeroispovijest
• “Druže Tito, mi ti se kunemo”: Antifašisti na Igmanu
• Naša krila

 Foto: trtworld.com

U otvoreni i vrući rat između “kebaba i viršle”, ili, “palente i kuskusa” kojeg su poveli evropski krajnji desničari iz Austrije i Italije uključio se i Milorad Dodik, i, to još od 2017. godine od kada datira njegov prvi susret sa vodećim desničarima ovih partija, a od kojih “Austrijska Stranka Slobode” FPO od neki dan se nalazi pod istragom zbog navodnih veza sa ultradesnim “Pokretom identiteta” IBOe dokazano povezanim sa teroristom B.Tarrantom.

I niko nije ni sanjao kakvu će kasnije jezovitu slavu unutar desničarskih pokreta doživjeti  muzički kič  četničkih paramilitarista o “uklanjanju ćevapa” kojim su oni negdje 1995. godine opravdavali etničko čišćenje i genocid nad bosanskim muslimana. Rasista Tarrant je na svom apokaliptičnom oružju ispisao tu prijetnju, i te zlokobne riječi o “uklanjaju ćevapa” izabrao kao svoj životni moto i, kao konačni cilj svih planova. Dobro su nam poznati razmjeri ovog strašnog eufemizma kada je ubojica, koji ga je preuzeo, odlučio pucati sa leđa po nezaštićenim civilima, djeci i starcima u džamiji u Christchurchu.

Snažno inspirisan ovim turbo-kičem rasista Tarrant smrtonosnim pucnjevima je pokidao draperiju sa jednog fenomena koji je već srazmjerno dugo sastavni dio političke platforme nekoliko najopasnijih i najdesnijih evropskih političkih pokreta.

Nažalost, još ne postoji prepoznatljivo ime za ovaj vrlo “djelatni pogon” kojim se, po izjavi njegovih evropskih zagovornika, želi ubrizgati nova i svježa krv u arterije Evrope kako bi ona postala ponovo “čista”, “nepatvorena” i ona “naša stara Evropa” bez “stranih primjesa”, bez muslimana, ili, bez imigranata.

No, u ovom trenutku najbliži opis za takav fenomen mogao bi biti “gastronomijski rasizam” ili, “rasizma jelovnika”. ”Ćevapi”, ili, “Kebab”, izabrani su kao ona ključna metafora bilo, upokorenja, ili, odstranjenja “Drugih” sa našeg “čistog tla” i našeg “čistog prostora”. Oni su ti koji nas “ugrožavaju”, “rastaču naš identitet”, “ruše naš biznis”, “smanjuju naše prihode”, “zatvaraju naše radnje” ili, posve jasno govoreći jezikom evropskih desničara  “gastro-rasizam” je zapravo, eufemizam koji se prije svega, upotrebljava, prema izjavi lidera austrijskih desničara Heinz C. Strahe-a za “odlučnu odbranu  ugrožene kršćanske Evrope od radikalnog islama”.

Od 2006. godine kada je fašistička pjesma četničkih paramilitaraca  o “ćevapima” ponovo oživjela na internetu u formi novog turbofolka, od tada, nikada nije niti prestala biti inspiracija bilo “Stranki Slobode Austrije” FPO pomenutog lidera Heinza C Strache-a, ili, “Sjevernoj Ligi Italije”, lidera Mateo Salvinija. Ovaj fenomen “gastro-rasizma” dostiže svoj krešendo upravo ovih dana dok ove krajnje desničarske partije traže nove saveznike za naredne evropske parlamentarne izbore planiranim da se održe sredinom maja ove godine.

“Austrijska Stranke Slobode” svoju izbornu kampanju zasniva na sijanju straha od brzog “širenja prodavnica kebaba” koji postaju sve ozbiljnija prijetnja poslovanju prodavnica “naših austrijskih viršli”. Čak u svojim predizobrnim materijalima FPO, prema dostupnim novinskim izvještajima, koriste slike koje uznemirujuće povezuju sadašnjost sa historijom gdje, pred vratima Beča, stoji Turčin sa podignutim nožem i sječe kriške “sočnog kebaba”. Tako je putem kebaba i načina kako se ovo jelo pripravlja, odaslata jedna posve nedvosmislena politička poruka evropskim tj. austrijskim glasačima.

Po istom receptu sijanja straha od “Drugih” italijanska “Sjeverna Liga”, u svojoj predizbornoj kampanji, na sličan način proizvodi strah među biračima od tuđih jela, ili, šire, od hrane, koja dolazi sa Bliskog Istoka, pozivajući na posve otvoren način, čak, ohrabrujući da se formiraju  “borbene Facebook grupe” “Za” i “Protiv” Kebaba, na potrebu zaustavljanja prodora, ili, u najboljim slučaju, i, njihovog odstranjivanja sa “našeg tla”.

Jedan od najpoznatijih postera predizborne kampanje sadržan je u sloganu “Da, za polentu – Ne, za kuskus” sa kojim se pokreće kampanja u korist “našeg kukuruznog brašna” pripravljenog na naš poseban i orginalan način a, protiv “njihovog brašna” spravljenog na njihov, poseban, afrički način.

Tako su vodeći propovjednici evropskog rasizma otvorili jedan posve neobičan front sa jasno označenim stranama u sukobu gdje je objavljen rat svim vrstama tradicionalne hrane azijskih ili afričkih imigranata i time su postavljeni glavni ciljevi tog rata: “očuvanja našeg čistog tla”, “očuvanja naše čiste rase”, i “našeg nepatvorenog identiteta”.

U ovaj otvoreni i vrući rat između “kebaba i viršle”, ili, “palente i kuskusa” kojeg su poveli evropski krajnji desničari  uključio se i Milorad Dodik, i, to još od 2017. godine od kada datira prvi susret sa ovim proklamovanim desničarima. Tokom svog drugog službenog susreta od 11. februara 2019. godine Milorad Dodik se susreo sa liderima više stranaka “Desne Evropske Osovine” i, osim što je tom prilikom razmijenjeno mnogo uzajamnog slaganja i tapšanja po ramenima, ovom prilikom je “prosuta” i tinta na potpis Sporazuma o budućoj dugogodišnjoj partijskoj saradnji sa glavnom političkom zadaćom  “zaštita evropskih vrijednosti”.

foto. iitaly.org

Šta je stvarni sadržaj ove političke agende i “sporazuma o dugogodišnjoj suradnji” i “zaštiti evropskih vrijednosti” mogli smo nešto više saznati iz sadržaja razgovora Milorada Dodik vođenog tokom njegove februarske posjete Beču kada se između ostalih, susreo i sa zamjenikom gradonačelnika ovog grada desničarom Gudemanom kojom prilikom su podijeljena zajednička stajališta o tome kako je “BiH umjetna tvorevina” te, “kao takva je neodrživa” i, kao finale ove rasističke demagogije postignut je – “najviši nivo saglasnosti kako bi suklado tome RS trebala postati samostalna država”.

Tokom  ranijeg  susreta iz septembra 2017. godine sa predsjednikom FPO, Heinzom C. Strahe-om govoreći o “trendu rastućeg straha od radikalnog islama” sugovornici su postigli saglasnost kako je zarad budućeg mira, potrebno se osloboditi od “mnoštva fiktivnih stvari kojih u BiH ima napretek”.

A fikcije za oba sugovornika su “pitanje Bosanske nacije”, “pitanje građana”, i “pitanje BiH države”.

No, zašto je važno ovo Dodikovo uključivanje u ovaj rasistički gastronomijski rat evropskih desničara u kojem se jelo pojedinih naroda, da još jednom ponovimo, koristi kao eufeizam, bilo za njihovo odstranjivanje, ili, neutraliziranje njihovog daljeg uticaja. Jednako kao austrijska “FPO”, i, “Sjeverna Liga Italije” ovakom politikom približavanja sa Milorad Dodikom, ali i obratno, u životu zapravo, održavaju dobro znani, duh poricanja genocida, duh revizionizma, ali, što je i najbitnije – posljedice etničkog čišćenja izvršenog u BiH na čijim razvalinama je i nastala RS.

Objava rata “ćevapima” ili “kuskusu” a, možda već, sutra i drugim jelima kao npr. baklavi, bosanskom loncu, ili lepinama, šalje se jasna i nedvosmislena poruka o rušenju svakog oblika multikulture,

svakog oblika saradnje, iskustva drugačijeg i različitog ili, se na drugoj strani, isključuje mogućnost inspiracije u susretu sa drugim i drugačijim, isključuje mogućnost proširenja i stvaranja nove i kreativne vizije za izazove koje nosi budućnost.

Nekoliko godina ranije (2016) javnost u BiH je bila je zbunjeni svjedok jednog posve neobičnog i, u svijetu, do tada neviđenog, “gastro-rasističkog skandala” koji su pokrenuli Dodikovi parlamentarci u PS BiH sa Dragom Kalabićem i Slavkom Jovičićem. Oni su oštro protestovali kako, zbog naziva jela koji se nalaze na Skupštinskom jelovniku tako, i zbog samog jelovnika sa kojeg su protjerana “sva naša jela”. Ali, ovoga puta ć

evapi nisu bili predmet sporenja, već je glavni predmet sporenja postala “zelena salata” ali, i neka druga probrana jela gastronomije po kojima je BiH i postala prepoznatljiva u svijetu. Tadašnji parlamentarci Kalabić i Jovičić su protestovali zbog uvrštavanja u jelovnik nekih delikatesa koji nisu mogli biti dovoljan garant za njihovu rasnu dominaciju izvan parlamentarnih klupa i dovoljno dobar čuvar  “čistog identiteta” u vrijeme dok oni imaju pauzu za ručak. Koliko danas pamtimo, kompromis je postignut tako što su u jelovnik uključena i neka druga nacionalna jela koja su dovoljno dobro ovjerila “rasni identitet”, a “zelena salata” radi očuvanja “čistote nacionalnog” u skupštinskom jelovniku dobila je drugo ime i nazvana je – “srpska salata”.

Problem sa ovim već zaboravljenim diskursom gastro-rasizma iz restorana PS BiH nije u tome što je nemoguće raspravljati o različitim ukusima, već je u toj ispraznosti govora što je danas lokalna, šta je nacionalna, šta je regionalna hrana, pogotovo u vrijeme kada danas svaki začin, svaka mrva naše hrane. globalno cirkulira i ima svoje porijeklo sa mjesta o kojima nikada i ne sanjamo. I sve tako od vajkada. Gdje bi danas bile zemlje poput Italije da nisu usvojili pastu, gdje bi bila Austrija da nije usvojila gulaš, gdje bi bila Švicarska da nije usvojila čokoladu, a gdje bi bila Srbija da nije usvojila recimo, medaljone. I da bude paradoks još veći a, gdje bi bila Grčka da nije usvojila Gyros što je samo drugo ime za – Kebab.

Ovaj narativ gastro-rasizma u dobroj mjeri je živ i teče punom silinom u arterijama krajanje evropske ali posebno balkanske naci-desnice. Nedavno razrogačenih očiju pročitao sam twiter poruku jednog od “progresivnih vođa” koji je izmilio ispod kamena ultra desnih Srpskih Dveri. I ta poruka bila je ispaljena na adresu Reufa Bajrovića sa namjerom da se on odstrani, ili, pak, eliminiše iz njihovog virtualnog prostora. Sadržaj poruke bio je izrazito rasistički i glasio je – “Svinjetine Reufe”. Tako se ovaj novi fenomen “gastro-rasizama” koristi kako bi se označio, definisao, identitet čovjeka i odaslala poruka desnim pristašama kako je potrebno da učine – uklone sve ono što je “Drugo” i različito.

Gastro-rasizam je fenomen koji se danas koristi kako bi se pojednici, grupe ili narodi odstranili, eliminisali iz “mog” prostora bio taj prostor fizički, ili, virtualni.

Rasista Tarranat je poučen od svojih savjetnika tokom brojnih krstarenja po zemljama Balkana ali, i zemljama EU, zdušno je preuzeo ovaj sentiment i doveo ga do apsurda i smrtnonosnog zaključka.

“Gastro-rasizam” je fenomen koji će nastaviti sve češće da nas pohodi. I jedno je sigurno – to je sada globalna pojava sa dalekosežnim reperkusijama.