Banja Luka: Tu je bio grad sad je pustinja

Autor/ica 18.1.2012. u 09:15

Povezani članci

Nekada privredni giganti, danas ruine u svakom smislu te riječi. Na primjer, današnji izgled Incela mnogi Banjalučani u virteulnim forumima opisuju kao banjalučku Fukušimu, aludirajući na japansku nuklearku gotovo uništenu razornim cunamijem. Kako izgleda nekada moćna banjalučka privreda?

Šetate li duž najduže banjalučke avenije – Petra I Karađorđevića (nekadašnje Titove), na potezu od Narodnog pozorišta pa sve do banjalučke Malte, naselja koje ulicu Kralja Petra račva na dva kraka, uočićete jedan od tipičnih primjera banjalučke privatizacije. On se nalazi ni nepunih 500tinjak metara od pozorišta, samo stotinjak metara od zgrade Parlamenta Republike Srpske, a nekada Doma armije – banjalučka Fabrika duvana.

Kada se od ulice Petra I Karađorđevića uputite desno, na samo petstotinjak metara od Administrativnog kompleksa Vlade RS nalazi se preduzeće koje je nedavno devastirano u požaru koji mu je zahvatio najveće hale, a koje je odavno devastirano „uspješnom privatizacijom“- banjalučka Mljekara.

Samo na kilometar od impozantne zgrade Akademije nauka i umjetnosti RS te Palate Predsjednika RS i upravne zgrade Gradonačelnika Banjaluke, nalazi se još jedan „svijetli“ primjer nekad uspješnog, a sad neuspješnog preduzeća – banjalučki Čajavec.

Ova banjalučka preduzeća – Čajavec, Mljekara i Fabrika duvana zapravo su pravi primjeri privatizacija nekadašnjih privrednih giganata. Takva privatizacija većinom se svela na borbu oko poslovnih prostora i atraktivnog građevinskog zemljišta.

Donosimo pregled najzanimljivijih privatizacija na banjalučki način, sa najnovijim informacijama o tome šta se to trenutno u pojedinim preduzećima dešava. Pored ovih najvećih privrednih subjekata, svakako za pomen stoje i nekadašnja Robna kuća Boska, Medicinska elektronika i Urbanistički zavod. Umjesto privrednog, Banjaluka je u posljednjih nekoliko godina postala isključivo administrativni centar, sa mnoštvom administrativnih kompleksa o čijim se izgradnjama izjašnjavaju i nadležni sudovi, što dovoljno govori.

Kako izgledaju gigantska banjalučka preduzeća danas?

Fabrika Duvana Banjaluka

Od samog početka, privatizacija Fabrike duvana Banjaluka liči na sve ostale privatizacije velikih firmi u Banjaluci. Privatizacija u Banjaluci svodi se na borbu oko atraktivnog građevinskog zemljišta smještenog u samom centru Banjaluke.

Sama po sebi, prodaja fabrike duvana Banjaluka Nebojši Antoniću bila je nelegalna, jer je Vrhovni sud Republike Srpske presudom iz 2001. godine utvrdio da je kapital u Fabrici duvana smanjen vještački. Prema ovoj presudi, državni kapital u Fabrici nije prelazio natpolovičnu vrijednost, te samim tim nije ni mogao biti prodan u obimu od 55 odsto. Ovu je odluku ignorisala tadašnja Direkcija za privatizaciju RS.

U 2012. godini, iz Fabrike je najavljeno novo otpuštanje 25 radnika zbog “smanjenog obima proizvodnje”. U fabričkom sindikatu i među radnicima, u opticaju je informacija da bi zapravo oko 60 radnika moglo ostati bez posla. I dalje optužuju vlasnika Fabrike duvana Nebojšu Antonića i rukovodstvo da vode jedinu „duhanaru“ u RS u propast.

Novim regulacionim planom Banjaluke, na mjestu gdje se nalazi Fabrika duvana, predviđena je gradnja poslovnih i smještajnih objekata.

Fruktona Banjaluka

Banjalučki Privredni sud krajem 2010. godine otvara stečajni postupak u Fabrici sokova “Fruktona” i prihvata izvještaj privremene stečajne upravnice Ljiljane Grujić, koja je stanje u preduzeću okarakterisala neodrživim za nastavak redovnog poslovanja.

Predsjednik Sindikata “Fruktone” Ljubomir Krečar rekao je tad da je otvaranje stečaja “legalizacija kriminala u preduzeću”.

“Sada kada je stečaj otvoren govoriće se samo o tome kolike su njegove obaveze i gubici firme, a niko neće postavljati suštinsko pitanje kako je ‘Fruktona’ dospjela u ovakvu poziciju i ko je u tom periodu upravljao firmom”, rekao je Krečar i dodao da mnogima od radnika staž nije uvezan 11 godina.

Vrijednost imovine “Fruktone” procijenjena je na 11,23 miliona KM, dok njene obaveze iznose 12,20 miliona KM. “Fruktona” je obustavila proizvodnju početkom maja 2010. godine nakon što je ostala bez licence za punjenje osvježavajućeg pića “pepsi”. Mali akcionari su sa sumnjivim finansijskim transakcijama u “Fruktoni” upoznali i Agenciju za istrage i zaštitu BiH, te tužilaštva Republike Srpske i BiH.

Netragom je nestao rukovodeći kadar „Fruktone“. Većinski vlasnik se iz Austrije javio rekavši kako „više nema snage“ i za „Fruktonu“ predlaže stečaj, ne spominjući novac.

Jelšingrad

Vlada Republike Srpske je za 8.263.620 KM kupila cjelokupnu imovinu banjalučkog preduzeća Fabrika alatnih mašina “Jelšingrad” sredinom oktobra 2010. godine. Stečajni upravnik FAM “Jelšingrad” Aleksa Nježić rekao je da u narednom periodu Vlada RS treba da plati kupljenu imovinu, nakon čega treba da se uvede u posjed i preuzme ovo preduzeće. Predstavnik bivših radnika “Jelšingrada” Nedo Nikodinović rekao je da je ovo pravi potez Vlade RS i da su radnici veoma zadovoljni činjenicom da je preduzeće kupila Vlada, a ne neko drugi.

“Zahvaljujemo Vladi RS što se pojavila na drugoj licitaciji, jer je `Jelšingrad` najveći privredni gigant, ne samo Banjaluke, već i čitave RS i kao takav može veoma brzo pokrenuti proizvodnju”, zaključio je Nikodinović.

Nepunu godinu nakon što je Vlada RS kupila ovaj nekadašnji banjalučki gigant za 8,2 miliona KM, “Novi Jelšingrad” prelazi u vlasništvo jednog od najpoznatijih građevinskih preduzeća u RS. Vlada RS je donijela je odluku o prodaji imovine preduzeća “Novi Jelšingrad” neposrednom pogodbom za 6,85 miliona KM banjalučkoj kompaniji GP “Krajina”.

Milenko Čičić, vlasnik laktaškog elektroproizvodnog preduzeća “Kaldera” i vlasnik najvećeg, 38 odstotnog paketa akcija GP “Krajine”, nije htio komentarisati kupovinu “Novog Jelšingrada”, ali je ipak rekao da će u budućnosti neminovno doći do uvezivanja rada “Kaldere” i “Novog Jelšingrada”.

Incel

Banjalučka fabrika “Incel” nekada je zapošljavala četiri do pet hiljada ljudi, dok ih danas radi svega nekoliko stotina. Rukovodstvo fabrike kaže da stanje nije katastrofalno, kao u drugim bivšim gigantima.

“Preduzeća u sklopu ‘Incela’, a koja su, između ostalog, proizvodila celulozu i viskozu, tokom rata jedno po jedno prestaju da rade. Poslije rata bilo je pokušaja obnavljanja proizvodnje, ali se bazična proizvodnja nije uspjela obnoviti. 2000. godine uslijedila je restrukturalizacija i privatizacija. Od nekadašnjeg “Incela” napravljeno je deset preduzeća plus sadašnji “Incel”. U krugu “Incela”, u njegovim nekadašnjim objektima, u zakupu radi 50 do 60 firmi. U “Incelovom” krugu, uključujući privatizovana preduzeća i firme koje zakupljuju prostor, radi oko 1.200 ljudi. Današnji izgled Incela mnogi Banjalučani opisuju kao banjalučku Fukušimu, aludirajući na japansku nuklearku gotovo uništenu razornim cunamijem.

Čajavec – jedna od hala

Čajavec

Ovaj gigant, nekada nosilac razvoja grada Banjaluke i cijele regije, sada broji jedva stotinjak radnika. Njegovi objekti su rasprodati ili pod zakupima, preduzeća privatizovana, a veliki dio opreme, sredstava za prizvodnju, kao i arhiva je pokradeno. 1991. godine čajavec je zapošljavao 10.500 radnika. Danas u njemu radi stotinjak radnika. U boljim vremenima, ovaj gigant je proizvodio od tranzistora do visokosofisticirane vojne opreme. “‘Čajavec’ je hranio svaku četvrtu porodicu u Banjaluci. U krugu Čajaveca bi uskoro trebala niknuti Folkoteka Tamaris, kažu najveća u ovom dijelu Balkana.

Kosmos

Još jedan gigant banjalučke privrede. Radnici Vazduhoplovnog zavoda ‘Kosmos’ iz Banje Luke stupili su krajem decembra 2011. godine u generalni štrajk. Razlog je neizvršavanje obaveza na koje se rukovodstvo obavezalo protokolom, koji su 30. novembra 2011. godine potpisali predstavnici uprave ovog preduzeća i sindikata u prisustvu ministra industrije RS Željka Kovačevića. Radnicima se i danas duguje sedam plaća. Još početkom novembra zaprijetili su generalnim štrajkom zbog neisplaćenih zarada, ali im je tada uplaćen iznos od svega 70 posto jedne zarade.

Dugovi za neuplaćene doprinose iznose dva miliona maraka, a zbog svih ovih problema radnici su podnijeli, a zatim povukli tužbu protiv uprave preduzeća, koje je u većinskom vlasništvu RS. Kako kažu radnici, očigledno je da neko želi da snizi vrijednost nekada uspješnog zavoda, jer je već umanjena i njegova knjigovodstvena vrijednost.

Banjalučka Mljekara

Državni kapital u Mljekarskoj industriji Banjaluka prodat je u decembru 2004. godine „Mlekari“ Subotica koja je u vlasništvu Danube foods group. Danube foods doo Banjaluka je od Mlekare Subotica, čiji je većinski vlasnik, preuzeo obavezu investiranja u Mljekarsku industriju Banjaluka. Umjesto ulaganja 10 miliona KM, obaveza višemilionskog investiranja je ispunjena, kako je smatrao većinski vlasnik, time što je za taj novac kupio privatnu firmu „Mlijekoprodukt“ Kozarska Dubica. Banjalučka Mljekara posjeduje milionski vrijedno građevinsko zemljište na atraktivnoj lokaciji u Banjaluci.

Banjalučka “Mljekara” krajem septembra 2010. godine otvara novi pogon i distributivni centar u Aleksandrovcu kod Banjaluke. Radi se o investiciji vrijednoj oko 11 miliona KM, a planirani kapacitet, pri punom radu, bio je prerada 50 tona mlijeka dnevno.

Sedam mjeseci kasnije, taj je proizvodni pogon banjalučke „Mljekare“ zatvoren, preduzeće je u višemilionskim dugovima, a radnici su dobili otkaze. Posljednjih 15 zaposlenih koji su radili u ovom izmještenom pogonu u Aleksandrovcu dobilo je pismeni otkaz, ali su odbili da ih prime, najavivši i tužbu protiv većinskog vlasnika.

Regulacionim planom za dio naselja Rosulje, tačnije Maltu, na lokaciji gdje je donedavno bila banjalučka “Mljekara” predviđena je izgradnja modernog hotelsko-kongresnog centra, sa svim savremenim sadržajima i kompatibilnim funkcijama.

Pogledajte fotogaleriju iz “banjalučke Fukušime”!