Izbori, memorandumi i preletači

Foto: Portal Standard

Potpisivanje memoranduma može da bude prvi konkretniji korak ka definisanju strukture buduće manjinske vlade kojom bi se jednim potezom ubile ne dvije, već tri ,,poslovične muve“

Čini se da su nakon lokalnih izbora na Cetinju, u Mojkovcu i Petnjici stvari krenule s političke mrtve tačke i da su raslojavanja u vladajućoj koaliciji i unutar neočetničkog pokreta dobila na intenzitetu. Izborni rezultati su, u velikoj mjeri, uzrokovali slijed političkih razilaženja.

Iako može izgledati da se mnogo toga nije promijenilo, potvrđen je određeni koalicioni kapacitet DPS-a, kao faktor s kojim se još uvijek mora računati. Takođe, potvrđeno je da segment suverenističkog biračkog tijela gaji značajnu rezervu, ako ne animozitet prema DPS-u. To može biti jedno od objašnjenja relativno slabe izlaznosti na Cetinju.

Istovremeno, izborni rezultati su bili jasna poruka DPS-u da dosadašnje kozmetičke i personalne korekcije nijesu dovoljne, te da ova partija mora izaći iz magičnog kruga samodovoljnosti.

Birački animozitet prema DPS-u može samo da raste ako rukovodstvo nastavi da interpretira rezultate izbora u uskim okvirima sebičnog partijskog narativa – DPS je još uvijek pojedinačno najjača partija u državi. To nije željena kritička refleksija na partijski rezultat koja bi vodila neophodnim strukturnim promjenama u ovoj partiji.

Generalno posmatrano, rezultati lokalnih izbora su bili potvrda dvije realnosti u Crnoj Gori, odnosno dvije činjenice koje se ne smiju smetnuti s uma.

Prva je da je suverenističko biračko tijelo (da ga tako nazovem) fragmentirano između političkih struktura koje opstaju na recikliranju sjećanja na nekadašnji Liberalni savez Crne Gore, i pokušaja da se kreiraju kvazinezavisni pokreti te inicijative s jedne strane, i SDP-a, SD-a DPS-a, s druge.

Druga je da biračko tijelo takozvanog srpskog korpusa – bez obzira da li se ono vezivalo za DF, Demokrate, SNP, Srpsku pravoslavnu crkvu, ili marginalne političke aktere poput Gorana Danilovića i Marka Milačića predstavlja značajan segment biračkog tijela, odnosno stanovništva Crne Gore.

Lokalni izbori su nas podsjetili da je iznalaženje modusa suživota ove dvije političke opcije i suprotstavljene ideološke vizure u okviru suverene, nezavisne, proevropske Crne Gore od egzistencijalne važnosti za naše društvo i državu. Ponoviću ono što sam i ranije pisao i govorio: isključivost i oštra retorika, kao i posezanje za alatkama iz nacionalnog identitetskog magacina nijesu pravi način da se u podijeljenoj Crnoj Gori stabilizuje situacija i porazi ekspanzionistički srpski kleronacionalizam.

Postizborne spoznaje su takođe proizvele dogovor i potpisivanje Memoranduma o saradnji između manjinskih partija, SNP, Ura i njenog satelita Civisa. Kreiranje kakve-takve manjinske vlade koja bi zaustavila slobodni pad Crne Gore u bezdan „srpskog sveta“ sada zvuči kao ostvariv cilj (hm, nada umire posljednja).

Ipak, ne radi se o političkom zemljotresu. U nedostatku spremnosti da se u Skupštini izglasa nepovjerenje Vladi, pribjeglo se potezu koji pruža naoko bolji zaklon od optužbi za priklanjanje DPS-u i prijetnji izborima, koje su odmah ispaljene iz poslaničkih rovova DF-a.

Ovo je još jedan u nizu taktičkih poteza kako bi se marginalizovao DF, preuzeo problematični narativ te partije o pomirenju u nadi da Ura može da se bavi ovom temom s nešto više legitimiteta (to je otvoreno pitanje), a stranim partnerima potvrdila utemeljenost ranije deklarisanog spoljnopolitičkog cilja Ure: evropskih integracija.

Istovremeno se radi o očekivanom i potrebnom otkoraku od Demokrata, kako bi se još oštrije naglasio kvazigrađanski autoportret te partije i potvrdilo njeno stabilno mjesto u okvirima srpskog političkog korpusa u Crnoj Gori. Naravno, zvuči licemjerno da se politički akteri koji su na vlast doveli kleronacionaliste, kao što su to uradile Ura, SNP i Civis, sada punim ustima zaklinju u evropske integracije i pomirenje.

Ali, kao što znamo, politika i moralnost ovdje nemaju dodirnih tačaka.

Novina leži u tome da potpisivanje Memoranduma može da bude prvi konkretniji korak ka definisanju strukture buduće manjinske vlade kojom bi se jednim potezom ubile ne dvije, već tri „poslovične muve“.

Prvo, funkcionalnost takve vlade ne bi zavisila od volje DF-a i Demokrata.

Drugo, u njoj sadašnji predsjednik Vlade i njegovi kadrovi ne bi figurirali. Ovo su osnovni razlozi za njihove ljutite reakcije.

Treće, signal DPS-u i njenim tradicionalnim koalicionim partnerima (SDP, SD, Liberali) da postoji određeni koalicioni kapacitet i izvan njene sfere uticaja. U suštini, Ura ovim potezom pokušava da zauzme poziciju političkog centra koju je do nedavno čvrsto držala DPS.

Naravno, vrijeme će pokazati da li su DF i kleronacionalisti oko sadašnjeg predsjednika Vlade sposobni da osujete ovaj pokušaj Ure. Njihova reakcija će biti pokazatelj istinske političke snage Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori i političkih predstavnika novo-četničkog pokreta koji trenutno dominiraju u vladajućoj strukturi.

Pobjeda.me