Prijeteća “cevka” pod Zvezdinim “Severom”
Povezani članci
Kada je Crvena zvezda 22. novembra 1989. godine u sastavu Stojanović, Jurić, Marović, Kanatlarovski, Drizić, Najdoski, Prosinečki, Savićević Pančev, Stojković i Mrkela, u prvoj utakmici osmine finala kupa UEFA protiv njemačkog Kölna istrčala na prepunu Marakanu, već su se nazirale konture momčadi koja će dvije godine kasnije kao “mala reprezentacija Jugoslavije” pokoriti čitavu “fudbalsku Europu i Svet”. Zvezda će te večeri golovima Dejana Savičevića u 76. i 79. minuti zasluženo slaviti rezultatom dva naprema nula. Dakle, te kasne jeseni 1989. u toj pobjedi Crvene zvezde nad Daumovim Kölnom – pogledajte snimku – poslije Dejinih golova Marakanom se ore samo Zvezdine navijačke pjesme, ori se Zvezda, Zvezda, a zatim i Jugoslavija, Jugoslavija… Viore se Zvezdini šalovi i zastave i zastave Jugoslavije i Srbije, sa petokrakom – i nijedne druge. Da, nijedne druge. Samo Zvezda, Zvezda… Jugoslavija, Jugoslavija…
Kada jedan nasilnički režim ostvaruje svoje ciljeve, on prvo ide na mjesta velikih okupljališta i velikih emocija, kao što su to vjernička, ili kao što su to navijačka – a Zvezda je bila dobar i velik plijen. Znao je to tada i Slobodan Milošević, pa će nedugo zatim već u januaru 1990. godine cijelu priču predati Jovici Stanišiću i DB-u koji će pod izlikom okupljanja i bolje organizacije navijačkih skupina na Zvezdin “Sever” poslati, ni manje ni više, već okorjelog kriminalca i budućeg komandanta srpskih paravojnih formacija i ratnog zločinca – Željka Ražnatovića Arkana.
On tako okuplja “Delije” i sa beogradskim podzemljem, klanovima i dilerima, ulazi na “Sever” – gdje će se u istom aranžmanu prvi put pojaviti srpske zastave sa četiri “C”, četnička obilježja iz Drugog svjetskog rata, i gdje će se – umjesto igračima – početi skandirati četničkim vojvodama, generalima i ostalim “veliķanima” srpske mitologije. Na taj dan je, saznat ćemo godinama kasnije – u ime “božje pravde” – Zvezda je prestala biti Jugoslovenski klub, pa će u to ime “vođa” navijača Arkan uz logističku podršku Miloševića, Stanišića i DB-a već pripremati budući rat, organizirano šaljući “Delije” u “onaj” 13. maj i 1990. godinu na stadion Maksimir, u Zagreb, Dinamu, gdje će ih dočekati već dobro radikalizirane navijačke skupine BBB-a i već tada, simbolično, sa hrvatskim zastavama sa prvim bijelim poljem.
Ludilo i barbarstvo je moglo početi, isto ono koje drži vodu, evo, sve do danas. Skoro trideset godina poslije početka tog ludila svih naših ludila, jučer je pred istom tom Zvezdinom Marakanom, uoči uzvratne utakmice kvalifikacija za Ligu šampiona protiv švicarskih Young Boysa – pod tribinama “Delija” osvanuo “zaplenjeni tenk iz Vukovara”, a na Zvezdinom “Severu” će po ko zna koji put večeras biti raširen transparent u bojama srpske trobojnice, na kojem će fluorescentno žutim ćiriličnim slovima biti ispisan grad – Vukovar. I tom ludiĺu, evo, nema kraja. Jer, kad se danas na ono isto mjesto na kojem se u kasnu beogradsku jesen 1989., gdje se prodaju tek pivo, Cola, kokice i Zvezdine zastave, postavi tenk iz Vukovara – onda treba danas iz vremenske distance svima biti jasno – da je njemu tu “časnu” srpsku zemlju, pod severnom tribinom Marakane, namijenio sam Slobodan Milošević, a da ga je tamo već u januaru 1990. na tu “svetu srpsku zemlju” dovukao i parkirao okorjeli kriminalac, komandant srpskih paravojnih formacija i ratni zločinac, Željko Ražnatović Arkan.
Paradoks je, samo, najveći – i brutalna istina – da cevka tog tenka, u stvari, više nikada neće biti uperena prema gradu Vukovaru – već prema normalnoj i građanskoj Srbiji, prema srpskom narodu i iskrenim i poštenim navijačima Crvene zvezde, i da u njemu – zavirite – na šoferskom mestu glavom i bradom, sedi jedan mladi srpski nacionalista iz Gline devedeset i pete. I zove se – Aleksandar Vučić.