Jozefina Dautbegović: Godine

Godine

Sad nam se više ništa ne događa
poštari su davno zaboravili naše adrese
Sad nemamo praznika osim kad u novi album
stare slike lijepimo
pa zagledani u poznat lik
trgnemo se od straha da ne slijepimo
jer se oči magle

Od svega nam je ostalo
da pričamo što nas boli što smo snili
da brojimo samoće satove
Pred noć mislimo koga bismo
pozvali na sprovod (kad bi se moglo)
kao u svatove

Jedino što nam se događa
jest kucanje srca kad netko zakuca
pa poslije brojimo otkucaje
kao nekad tuđeg na prsima

Brojimo rođene prste u krilu
kao da ih je s godinama manje
Jedino što nam se događa
to su skrivene sanje
kad tuđi prozor dugo gori
Da se krišom od stvari
s nekim nevidljivim
o novom bolu toplo zbori

Možemo još hraniti ptice
milovati u prolazu tuđe djece tjeme
i misliti na prosuto
po tuđim omeđenim vrtovima
rođenog srca sjeme.

Jozefina Dautbegović, RAZLIČITE LJUBAVI, Konzor,  Zagreb, 2004.