Preminuo Dragan Nikolić

Povezani članci

• METODOLOGIJA R. DEKARTA
• Piazzolla spektakl u Radoviću
• Dostojanstvo kao odabir, nedostojanstvu usprkos
• Pančić: Srbiju „strateško partnerstvo“ sa Rusijom košta skupo, i koštaće je još skuplje
• Pakao uoči derbija:Neredi pred derbi na sve strane, na stadionu i u Bosni, navijač u komi!
• TOLIKO TEŽAK I TOLIKO STAR

Slavni glumac Dragan Nikolić preminuo je danas posle duge i teške bolesti.

Legendarni glumac preminuo je u 73. godini u bolnici u Beogradu.

Kao Flojd je u “fići” bio luda glava što “do podne uvek spava”, a znao je i po koji šlager da otpeva Nedi Arnerić u “Ko to tamo peva”.

Osim toga, kao Popaj se u “Balkan ekspresu” brinuo o jednoj maloj Jevrejki, uz Tihog se u “Otpisanima” borio protiv Nemaca, da bi koju godinu kasnije, u povratku, došao glave Krigeru.

Išao je i na trke u Monci, a u jednoj od poslednjih uloga, u filmu “Vidimo se, Montevideo”, igrao je prvog predsednika FIFA Žila Rimea.

Odrastao je na Crvenom krstu, a nakon završene osnovne škole upisao je Četrnaestu beogradsku gimnaziju koju nije završio jer je bio premešten u Ekonomsku školu.

Dve godine nakon toga, 17-godišnji Dragoslav, kako mu je bilo puno ime, kao najmlađi student upisao je Akademiju za pozorište, film, radio i televiziju.

Diplomirao je na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu.

Prvu ulogu na filmu imao je 1964. godine u filmu “Pravo stanje stvari”, a godinu dana kasnije u odjavnoj špici serije “Dovoljno je ćutati” umesto punog imena stavljeno je – Dragan Nikolić – i to je ostalo za ceo život.

Prvu značajnu ulogu ostvario je u filmu Živojina Pavlovića “Kad budem mrtav i beo” iz 1967. godine, za koju je nagrađen diplomom na festivalu u Puli godinu dana kasnije.

Osim toga, 1985. godine osvojio je i Oktobarsku nagradu grada Beograda za “kreativnu sposobnost da uzbudljivo predoči lik velikog psihološkog raspona u filmu “Život je lep”.

Tokom svoje bogate karijere snimio je više od 30 filmova; ističu se „Horoskop“ (B. Drašković, 1969); „Bube u glavi“ (M. Radivojević, 1970), „Uloga moje porodice u svetskoj revoluciji“ (B. Čengić, 1971), “Mlad i zdrav kao ruža” (J. Jovanović, 1971), „Bez reči“ (M. Radivojević, 1972, Car Konstantin u Nišu), „Kičma“ (V. Gilić, 1975), “Nacionalna klasa” (G. Marković, 1979, Car Konstantin), “Ko to tamo peva” (S. Šijan, 1980), „Banović Strahinja“ (V. Mimica, 1981), gde je za ulogu turskog pljačkaša Alije nagrađen Zlatnom arenom u Puli, „Sezona mira u Parizu“ (P. Golubović, 1981), „Nešto između“ (S. Karanović, 1983), “Balkan ekspres” (B. Baletić, 1983), „Obećana zemlja“ (V. Bulajić, 1986), “Poslednji krug u Monci” (A. Bošković, 1989), “Original falsifikata” (D. Kresoja, 1991).

Nastupao je i u kratkim igranim filmovima i na televiziji; veliku popularnost kod mlađe publike doneo mu je lik Prleta iz filmova i televizijskih serija “Otpisani” (1974) i “Povratak otpisanih” (1976), režisera Aleksandra Đorđevića, a istakao se i u seriji šou programa “Obraz uz obraz”, zajedno sa suprugom Milenom Dravić.

Godine 2000. dodeljena mu je Nagrada „Pavle Vuisić“, koja se dodeljuje glumcu za životno delo.

Sa suprugom Milenom Dravić nije imao dece.

B92