Nebom stupa, nebom lupa moja generacija

Povezani članci

• Aleksandar V. i aleksandar v.
• Šeksovi šukeri i turde
• Džema je volio BiH, Hercegovinu malo više, a možda Velež ponajviše
• Dezorjentirani očajnik posljednjim atomima snage bori se za fotelju
• Bakirova distopija i Peđina utopija
• Nemanja Tubonjić: Šta se krije iza režimskog slogana “Granica postoji”

Bila je to noć u kojoj su manekeni plakali, noseći ratnu odjeću Sarajlija, a svaki komad tkanine imao je svoju priču.

Piše: Nihad Kreševljaković-Al Jazeera

„April je mjesec prašine i laži“. S tom rečenicom Nagib Mahfuz počeo je knjigu „Razgovori na na Nilu“. Tu rečenicu upamtit ću zahvaljujući aprilu 1992. godine. Taj sarajevski 6. april čini se baš posebnim datumom. Na taj dan počeo je napad na Sarajevo 1941. godine, a četiri godine poslije grad je, na isti dan, 6. aprila 1945. oslobođen od fašističkog zla.

Uglavnom 6. april smatra se i danom kada se oko Sarajeva počinje stezati obruč označavajući početak najduže opsade u suvremenoj historiji ratovanja. Još prethodnog dana, dok su goloruke Sarajke i Sarajlije u nekoj dirljivoj dobroćudnosti i naivnosti, ali hrabro zazivali mir sa okolnih brda na njih su zapucali snajperisti.

Prve sarajevske žrtve početkom agresije na BiH bile su ŽENE: studentica medicine – Suada Dilberović i 34-godišnja službenica u zgradi Skupštine – Olga Sučić. Posljednji put Sarajlije su mogle vidjeti Olgu na televiziji kada na pitanje reportera “Zašto ste tu?” odgovara: “Ja sam majka dvoje djece i branit ću ovaj grad”.