Milenko Perović : Rehabilitacija zla

Povezani članci

• Tzv domaći lideri moraju donijeti odluku: Visoki predstavnik neće nametati Zakon o JMBG-u
• Marinko Čulić: Opasno blefiranje Tomislava Karamarka
• Jasan stav SAD: Priština ima pravo na vlast na severu
• Ako priznaš genocid, nisi Srbin
• Marinko Čulić: Operacija Stepinac
• Koalicioni izazovi: RTV Herceg Bosna kao logičan izbor za javnog emitera na hrvatskom jeziku

U Beogradu odmiče proces sudske rehabilitacije Draže Mihailovića.  Hoće se poništiti navodno nezakonita sudska odluka iz 1946. godine. Uporište za proces nalazi se u ideološko-političkom stavu koji su zapadne zemlje sugerisale istočno-evropskim zemljama, a krivotvoritelji povijesti u njima jedva dočekali. Nacizam, fašizam i komunizam strpani su u isti koš zla kao „totalitarni režimi”. Pravo na rehabilitaciju stekli su nenadano oni kojima je jugoslovenski partizanski režim sudio kao „političkim neistimišljenicima”. Ono se odnosi na montirane sudske procese, donošenje zakona kojima se krše ljudska prava, formiranje prijekih sudova i izricanje drakonskih kazni (smrtna kazna, višegodišnja robija s prinudnim radom, gubitak građanskih prava, oduzimanje imovine itd). Misli se da tako treba ispravljati nepravde počinjene u tzv. komunizmu. No, ispravljanje stvarnih ili izmišljenih nepravdi delikanta je rabota, čak i kad ne bi bila golo sredstvo nastavljanja borbe protiv svakog antikapitalističkog pokreta. Namirenje takve pravde donosi mnogo veće nepravde. Ono daje mogućnost da se sudski i politički „operu” oni što su u Drugom svjetskom ratu bili dokazani ratni zločinci, ubice, kvislinzi, veleizdajnici, ratni liferantni, ideolozi naci-fašizma i„etnički čistači”!

Za Mihailovića traži se potpuna pojedinačna rehabilitacija u odnosu na  sudsku presudu Vojnog vijeća Vrhovnog suda FNRJ  od 15. jula 1946. godine kojom je osuđen na „kaznu smrti strijeljanjem i trajni gubitak političkih i pojedinih građanskih prava i konfiskaciju cjlokupne imovine”. Njega i još 23 lica Vojno vijeće osudilo je zbog toga „što su u toku natčovječanske borbe koju su narodi Jugoslavije od 1941. do 1945. godine u odbranu svoje slobode i nezavisnosti, i za svoj opstanak vodili protivu hitlerovske Njemačke, fašističke Italije i njihovih satelita, stupili i za sve vrijeme rata i neprijateljske okupacije održavali političku i vojnu saradnju s okupatorom radi zajedničkog ugušivanja opštenarodnog ustanka i podržavanja okupacije kako bi uz pomoć okupatora uspostavili režim protiv narodne diktature i nacionalnog ugnjetavanja te su na taj način u najsudbonosnijem razdoblju istorije naroda Jugoslavije izvršili zločin izdaje naroda i otadžbine; što su zajedno s okupatorom – u ostvarivanju imperijalističkog plana okupatora o porobljavanju i istrebljenju naroda Jugoslavije organizovali, naređivali i izvršavali ili podstrekivali na izvršavanje nebrojene zločine nad narodom: ubijanje i predavanje ranjenika okupatoru, masovna ubistva i pokolje, hapšenja, mučenja, odvođenja u koncentracione logore na prisilni rad u korist okupatora, prinudnu mobilizaciju, paljevine, pljačku i uništavanje javne i privatne imovine, silovanje i druge ratne zločine, usljed čega snose odgovornost za smrt i stradanja stotine hiljada ljudi, žena i đece”.

Vojno vijeće presudilo je Mihailoviću i ostalima po Zakonu o krivičnim djelima protiv naroda i države. Zakon je donijelo Predsjedništvo Privremene narodne skupštine Demokratske Federativne Jugoslavije 25. avgusta 1945. godine. Legitimitet DFJ i njene Skupštine proisticao je iz priznanja  tadašnje međunarodne zajednice.  Vijeće je presudilo i na osnovu Zakona o zabrani izazivanja nacionalne, rasne i vjerske mržnje i razdora. U građi sa suđenja mogu se pronaći i podaci o drugim pravnim propisima na koje se oslanjalo Vojno vijeće. Oslanjalo se na  Zakon o konfiskaciji imovine i o izvršavanju konfiskacije Prezidijuma Narodne skupštine Federativne Narodne Republike Jugoslavije.

Vijeće je sudilo i na osnovu trinaest dokumenata međunarodnog krivičnog prava.  Tri su posebno značajna: (1) Statut međunarodnog vojnog suda, po Sporazumu od 8. 08. 1945. godine vlada SAD, Francuske Velike Britanije i SSSR o uspostavljanju međunarodnog vojnog suda; (2) Sporazum vlada SAD, Francuske, Britanije i SSSR o gonjenju i kažnjavanju glavnih ratnih zločinaca Evropske osovine; (3) Zakon broj 10 (Kažnjavanje lica odgovornih za ratne zločine, zločine protiv mira i protiv čovječnosti) koji su 20. decembra 1945. godine u Berlinu potpisali, između ostalih, feld-maršal Bernard L. Montgomeri i maršal Sovjetskog saveza Georgij Žukov.  Suđenje su pratile sve velike svjetske novinske agencije i novine (Reuters, Associated Press, France-Presse, International News Service, The Times, The New York Times, The New York Herald Tribune, Daily Worker itd.). Preko sto novinara, od toga oko 60 stranih služilo se specijalnom poštom s telegrafskim i telefonskim vezama. Proces su mogli pratiti, jer je simultano prevođen na engleski, francuski i ruski jezik. Radio Beograd direktno je prenosio cijeli proces i slušala ga je cijela Jugoslavija. Nijedna vlada zapadnih zemalja nije imala nikakvih primjedbi na pravnu osnovanost suđenja Mihailoviću, na tok suđenja ni na presudu.