MASOVNE UBICE NA VLASTI ILI DEMOKRATIJA S NELJUDSKIM LIKOM

Povezani članci

• Propagandni rat protiv BiH: Bosna samo što nije napala Hrvatsku i Srbiju
• Iz štampe izašla knjiga autora Friedricha Salmon(n) Kraussa “Podigle se cure od Mostara…”
• Tuđmanov smijeh iz groba
• Jovan Nikolaidis: ‘Dnevnik o ništavilu’
• Nicholas Hill: Protesti su poziv na buđenje liderima u BiH
• Svetislav Basara: Sve po spisku

Sistem se može oboriti, ili bar načeti, samo udarom na osnovne poluge vladanja. Sve ostalo je obično samozavaravanje i zajebavanje ili samopromocija nezrelih salonskih hipi neošezdesetosmaša. Prvobitna, neartikulisana, sirova energija uličnih protesta je bila mnogo ispravnije fokusirana. Na nivou instikta prepoznato je da su krivac stranke, odnosno kompletna politička kasta i sistem koji su izgradili. Ne Dejtonski, nego – partitokratski. Pa je i udar bio adekvatan tome. Pogotovo u Mostaru, gdje su zapaljena sjedišta stranaka, mada je i napad na sjedišta institucija nosio tu dimenziju, zbog toga što ona nisu napadana kao simboli države nego kao – simboli okupacije i ugnjetavanja

Piše: Samir Šestan

Dok se politička imperija sprema da uzvrati udarac, džedaji zasjedaju na plenumima. Po svemu sudeći ne shvatajući opasnost koja prijeti.

Ključni problem sa plenumskom nadogradnjom ulične protestne baze u BiH je u neshvatanju suštine bh. drame, odnosno njenog izvora. I u skladu s tim, bavljenje efemernim stvarima. Pa se velikim uspjehom proglašava donošenje od strane vlasti, a na zahtjev plenuma, odluke o uskraćivanju jedne od bezbroj privilegija koje uživa politička kasta (one da godinu dana po završetku mandata nastavljaju primati punu platu), što je neprihvatljivo trivijaliziranje protesta ovakve snage, jer su to problemi koje manje-više uspješno svojim kampanjama rješavaju nevladine organizacije. A erupcija građanskog nezadovoljstva ovog stepena zahtjeva suštinsku promjenu, zadiranje u samu srž problema i pokušaj uklanjanja njegovog uzroka.

U tom pogledu, prvobitna, neartikulisana, sirova energija uličnih protesta je bila mnogo ispravnije fokusirana. Na nivou instikta prepoznato je da su krivac stranke, odnosno kompletna politička kasta i sistem koji su izgradili. Ne Dejtonski (s čim se pokušava manipulisati, u cilju preusmjeravanja socijalnog karaktera protesta u nacionalni) nego – partitokratski. Pa je i udar bio adekvatan tome. Pogotovo u Mostaru, gdje su zapaljena sjedišta stranaka, mada je i napad na sjedišta institucija nosio tu dimenziju – zbog toga što ona nisu napadana kao simboli države (kako to ovih dana pokušavaju interpretirati intelektualne prostitutke i kolaboracionisti mafijaškog režima) nego kao simboli okupacije i ugnjetavanja (na identičan način na koji su uvijek kroz istoriju tretirani različiti tirani).

U BiH je, naime, na djelu softtotalitarna vladavina političkih stranaka (pretvorenih u klijentilističko-mafijaške organizacije), odnosno njihovih lidera. Višepartijska diktatura (ili prošireni trijumvirat), koja je “soft” samo u smislu da vas ne ubijaju batinama i oružjem, nego izgladnjivanjem i onemogućavanjem da dođete do posla ili medicinske brige (jer šta je, nego sistemsko masovno ubijanje, kada npr. ljudima u godinama, koji su zapravo ljudi s posebnim potrebama, u manjoj ili većoj mjeri ali uglavnom bolesni, dajete penzije od par stotina maraka ili ni toliko; šta je nego klasično ubistvo s predumišljajem kada neusvajanjem odgovarajućeg zakona, ne dopustite djetetu da pređe granicu i dobije neophodnu medicinsku pomoć i ono umre; šta je nego teški zločin navođenje ljudi na samoubistvo, dovođenjem ih u bezizlazan socijalni položaj,…?). U mnogim aspektima, međutim, radi se o mnogo tvrđem totalitarizmu i ekstremnijem obliku partitokratije nego što je bio onaj u bivšoj državi, u 45 godina vladavine komunista (tad ste, ipak, mogli naći posao i bez pomoći Stranke i samoponižavanja ili učešća u koruptivnim radnjama – danas su takvi primjeri tek izuzeci koji potvrđuju pravilo, jer se danas i čistačice, kondukteri ili smećari zapošljavaju kroz stranačke kvote ili pomoću debelih svežnjeva novčanica).

BATINA JE IZ RAJA IZAŠLA. A ODMAH ZA NJOM I MOLOTOVLJEV KOKTEL

Kontrola kompletnog života u državi, kroz kontrolu onog najdragocjenijeg za ljude u njoj – radnih mjesta, pogotovo onih na budžetu i u javnim preduzećima, uz masovno korumpiranje čitavih slojeva stanovništva budžetskim isplatama, koje se zavijaju u oblandu “socijale”, mada sa njom nemaju veze, metod su vladavine političkog establišmenta u BiH. Uz stalnu proizvodnju i plansku upotrebu nacionalizma i ksenofobije, naravno.

I sistem se može oboriti, ili bar načeti, samo udarom na te osnovne poluge vladanja (sve ostalo je obično samozavaravanje i zajebavanje ili samopromocija nezrelih salonskih hipi neošezdesetosmaša).

Plenumi (i svi ostali koji žele dobro ovoj zemlji) trebaju, kao prvo, prestati da se ograđuju od demonstrantskog nasilja. Jer je upravo ono stvorilo mogućnost promjene, pa i njih same. I samo prijeteća mogućnost da će se ono ponoviti, bez obzira na zaklinjanja plenumaša u nenasilje, politički establišment čini kooperativnim u kontaktu sa onima koji ovih dana ispostavljaju zahtjeve u ime građana – da nema toga, ne bi bilo ničega; i neće ni biti, ako politički establishment zaiste povjeruje da je ta faza definitivno netragom nestala i da nasuprot sebe imaju ponovo samo “mirne i dostojanstvene”.

Nasilje je svakom civilizovanom, a pogotovo onima koji su proživjeli rat, vrlo teško prihvatljivo i krajnje traumatično iskustvo iz ovih dana (i to treba shvatiti kao neku vrstu kolateralne štete) – zbog čega je odgovornost vlasti, odnosno kaste, koja je dovela do ovoga još veća – ali je ono (u ovom kontekstu!) neophodan preduslov promjene. Odnosno, nezamjenjivo sredstvo pritiska, koje omogućava da se zahtjevi građana shvate ozbiljno.

MIR, MIR, MIR – NIKO NIJE KRIV?

Kad odustanu od mantre o nenasilju (a svaki put kad je izgovore sve smo dalje od cilja, odnosno nužne promjene, i sve bliže epilogu svih dosadašnjih protesta – ničemu), plenumaši mogu preći na ozbiljne zahtjeve. Koji treba da budu fokusirani na demontiranje partitokratskog sistema.

Prvi i najznačajniji korak ka tome je zakon koji će definisati tačan broj “političkih funkcija”, odnosno broj mjesta koji pripadaju političkim strankama i na koje oni postavljaju svoje ljude nakon izbora. Taj broj treba da bude usklađen sa normama EU (dakle sveden na zanemariv nivo u odnosu na trenutno stanje, u kome oni, dakle, kontrolišu bukvalno sve, dijeleći zone interesa, kao klasični mafijaški klanovi, pa se zna koja je čija škola, javno preduzeće, ustanova, veterinarska stanica, poljski WC i ko gdje može da se zapošljava, ko će kome isključivat struju, gas ili vodu, čije će se životinje pregledati kod koga i ko će gdje da nam sere) a svaki pokušaj miješanja stranaka u zapošljavanje, van toga, treba biti oštro sankcionisan (i to ne novčanim, nego kaznama zatvora i oduzimanjem građanskih prava, uključujući, prije svega, pravo počinioca da se ikad više kandiduje na bilo koju funkciju).

Time bi, konačno, dobili i depolitizirano školstvo i profesionalne medije i stručne ljude na čelu javnih preduzeća i ustanova i šansu za napredak. A istovremeno zadali i najteži udarac partitokratiji. A i korupciji koja je njena sjena.

Druga važna stvar, u kontekstu demontaže postojećeg režima je udar na pupčanu vezu između lidera stranaka i poslanika u parlamentima, koji trenutno funkcionišu kao najobičnije marionete, obesmišljavajući i institucije u kojima su i samu parlamentarnu demokratiju (Parlamenti, naime, koji su, za razliku od vlada, u ovim protestima prošli gotovo netaknuto, uopšte ne vrše svoju Ustavom definisanu funkciju, nego su pretvoreni u sinekure za partijske poslušnike, a nekoliko ljudi – 3, 5, 6, kako kad – već godinama se, uzurpirajući legalno izabranu vlast, sastaju po kafanama i raznim drugim mjestima i odlučuju o svemu u ovoj zemlji – a onda se zgražava i za državni udar i protuustavnu djelatnost optužuje ljude koji su napali zgradu?)

Za početak, u ovom kontekstu, trebalo bi uvesti automatsko raspisivanja vanrednih izbora, u slučajevima neizbora vlasti u zakonom propisanom roku i u slučaju nedonošenja budžeta ili programa rada na vrijeme. S tim što treba uvesti restriktivnu mjeru, odnosno obavezu, u takvim situacijama, usmjeravanja svih budžetskih sredstava predviđenih za stranke, u fond za održavanje vanrednih izbora, sve dok se ta cifra ne “poravna”, odnosno izbori ne plate. I, drugo, treba onemogućiti učešće u vanrednim izborima svim poslanicima skupštine u kojoj su zbog nerada, nesposobnosti ili opstrukcije raspisani izbori.

Drastično smanjivanje izdvajanja za stranke i potpuno ukidanje plaćanja poslanika, pogotovo po kantonalnim skupštinama, koje zasjedaju jednom ili nijednom mjesečno i čiji rezultati rada ne opravdavaju nikakve finansijske naknade, takođe bi bilo poželjno. Ali mnogo značajnije za demontažu partitokratije i mnogo značajnije za društvo u cjelini, je temeljita reforma socijalnog sistema, u kojoj bez prava treba ostaviti hiljade onih koji nikad nisu pripadali kategoriji socijalnih slučajeva, nego su, zapravo, tim primanjima, korumpirani od vlasti, u cilju njihove pacifikacije ili stvaranja partijskih ili režimskih poslušnika i disciplinovanih glasača. Ali taj zalogaj će već ići “malo teže”. Jer će se statusne privilegije, u ovoj zemlji, braniti silom.

RASPOLAGATI TUĐOM MUKOM NIJE MALA ZAJEBANCIJA

Ono što je još bitno u čitavoj priči je da plenumaši i oni koji plenume slave kao “praznik demokratije” shvate da su plenumi, ma koliko unutar sebe pokazivali zanimljive oblike demokratičnosti, u suštini revolucionarna tijela, koja svoju snagu ne crpe iz demokratije, nego iz protesta, kao oblika sile i prijetnje (Jer, iako postoji dobar broj onih koji vole te peace&love hepeninge, protesti nisu nikakav jebeni karneval, porodična zabava ili party, nego smrtno ozbiljna stvar). Ovo je naprosto vanredna situacija, koja zahtjeva vanredne mjere. I to objašnjava potrebu postojanja plenuma. A pozivanje na demokratiju, u djelovanju Plenuma, vrlo je sklizak teren. Na kome se može samo razbiti.

Plenum se mora shvatiti kao pomoćno sredstvo za tranziciju iz partitokratije u stvarnu demokratiju. A postojeće stanje kao svojevrsni vakuum, u kome je masovnim građanskim protestima poništen izborni legitimitet vlasti.

Plenumi se moraju radikalizovati, a ne umrtviti. Pritom oni trebaju zadržati unutrašnju demokratičnost, ali se u ciljevima moraju fokusirati na suštinu, jer – nemaju vremena! Njihov smisao (osim kao neformalnih, manje više hajdparkovskih građanskih pričaonica – a nisam baš siguran da bi bilo lijepo da se pretvore u to) se gubi sa izborom novih vlada, pogotovo ako to budu najavljene “vlade eksperata”. (Jer nećeš valjda ekspertima i to onima koje si sam doveo svako par dana ispostavljati zahtjeve? Ili im demonstrirati pod prozorom?). Plenumi trebaju obaviti posao i samougasiti se. Do nekih drugih vremena.

Plenumi imaju mogućnost (a svakim danom ona je sve slabija) da nešto promjene, odnosno da nešto iznude (!) samo dok traju demonstracije (tačnije, dok traje prijetnja da se demonstracije mogu ponovo pretvoriti u masovne i ozbiljne). I, da bi stvar bila neugodnija po ljubitelje “praznika demokratije” i “mirnog i dostojanstvenog protestvovanja”, oni samo u tom kontekstu i imaju neki legitimitet.

Pritom, nemojmo se zavaravati, imperija samo konsoliduje redove i čeka pravi trenutak da uzvrati udarac. Zato: jebeš “mir i dostojanstvo”. “Neka Sila bude s vama!” Ha

Tekst prenosimo sa prijateljskog portala e-novine