Crnogorska mladost kruna istorijskog suverenizma

Izdvajamo

• Ono što je najbitnije, u ovoj ovih dana iz korote izašloj Crnoj Gori, jeste da se u ovom mladalačkom pokretu ne radi o parolaški već izlizanom suverenizmu, o salonskim i patetičnim retorikama na tu temu, o suverenistima od ure do ure, već o čistokrvnoj ljubavi prema domovini. Riječ je o generaciji koja je prihvatila defalsifikovane istine o prošlosti svoje zemlje, i koja ne dozvoljava da bude zatucana litijašenjem i ćuškanjem Crne Gore.

Povezani članci

• Keep calm, Aleksandra
• Nikola Samardžić: Celulit u mozgu Ivice Dačića
• Nevladine udruge poručuju: Crkva proglašavanjem neke grupe sektom legitimiše teror nad istom
• Sa 15 godina zakašnjenja Reis Cerić objavio kraj karijere: NIKADA SE NEMOJ VRATITI- VIDEO
• Pančić: Horgoš u Beogradu
• Hoare: “Jović i Gibbs nastoje minimalizirati krivnju srpskih agresora za rat 1990. i prebaciti krivnju što više na hrvatske i bošnjačke žrtve rata”

Foto: Srđan Janković (RFE/RL)

Na patriotsko – političkoj sceni Crne Gore pojavila se, u ovom dobu sve invazivnije segregacije, njena prava snaga koja je, u stvari, oduvijek bila njena uzdanica i povratila nadu da nijesmo pali pred ortodoksnim protivnikom i predali vlast velikosrpskim činodejstvenicima i ostaloj njima logističkoj bratiji koja svoju poslušnost pretvara u više nego simbolični čin klečanja i ljubljenja onih koji su ih doveli na vlast sa uveliko započetim programom tzv. njenog preobražaja čiji bi ekvivalent bilo njeno ubrzano pretvaranje u monumentalno Guslarsko društvo Sveti – Hadži Milutinović – Ilija Garašanin.

Piše: Borislav Jovanović

Jedan veliki, istorijski, ljudski i patriotski aplauz, za crnogorske momke i đevojke, za crnogorsku mladež, crnogorsku omladinu. Njihovim očevima i đedovima za ugled birokratskim uSJeđelicama i čekačima za sramotu. I to ne samo od skupa kod Lovćenske vile, već i od skupa na Ivanovim koritima pod Lovćenom kao i od 6. septembra prošle godine na Trgu nezavisnosti u Podgorici. Kapa dolje tom našem iskonskom biću, s crvenim krstašem na čelu, omotanom oko vrata, ili preko grudi. S buntivničkom promenadom ulicama i trgovima Cetinja.

Tamo ne bi fašističkih znamenja. Ne bi ni antiurbanih faca, pivopija, dentalno deficitarnih, kao i onih koji nijesu odmakli daleko od analfabetskog, opasnog. Ne bi oktroisanih urlatora. A, pogotovo ne bi mitingaša organizovano importovanih da bi sve bilo ekspresivije. I folklornije.

Tamo se dešavala, očekujmo, prava, probuđena Crna Gora. Gopodstvom i urođenim dostojanstvom opervažena. Kruna genetskog, esencijalnog, a ne partijski doziranog i receptuiranog suverenizma.

Jer, suverenizam, samobitnost, nije ideologija, pragma, već istorija. Njeno savremeno produženje. Recentno regenerisanje. Prostor za svobodijadu svih nijansi. Država je opštenarodno dobro i ona se može braniti samo dobro utemeljenom državom. I iznad svega, ličnom i kolektivnom moralnom stegom. Visokim rodoljubivim ulogom. Pogotovo, ako se moralo znati pamtiti da je istorijski uspjeh obnavljanja crnogorske države promovisan s cjelokupnom međunarodnom regulativom neće biti preko noći zaboravljen od onih koji su je svojevremeno tako zločinački zgazili s uvjerenjem da do njenog vaskrsa nikad više neće doći. Ne odustajanje o Zlatnog runa na obalama Jadranskog mora je, prosto, fanatička opsesija.

Dakle, riječ je o sjajnim prozorima od 22. avgusta na Cetinju jedne masovne mladosti koja bez ikakve inferiornosti, uprkos svim militantnim i antizakonskim prijetnjama, izlazi tamo đe je već uveliko biti ili ne biti. Generacije pred čijom će ljepotom i domaćim vaspitanjem i najokoreliji policajac skinuti blindirani šlem. Momci i đevojke koji su nas odjednom podsjetili na komitsko nepristajanje, na Belvederske događaje, na Trinaestojulski duh. Na bjelopavlićku mladost strijeljane u julu 1944. na Lazinama.

A riječ je o novomilenijumskoj, digitalnoj generaciji, istovremeno i u mondenskoj i u patriotskoj razigranosti. Nešto novo se desilo ovoj u okupatorskim zamkama uhvaćenoj državi. Kao da poslije viđene masovnosti, slobodarske raspjevanosti, hrabrosti, poletnosti, više ništa nije isto u Crnoj Gori, a pogotovo, od dolaska marionetske vlasti na čelu sa dobro podmašćenom, malenom ali u tuđem sedlu dobro ustoličenom UROM. Kvartetom koji je u ime navodne demokratije većinsku Crnu Goru pretvorio u manjinsku držeći svijeću ideološkim i etničkim čistkama, zavijajući Crnu Goru u crno. Uzalud su se tog kvarteta i njegovog predvodnika – vidjevši crnu uru pred očima –  odrekli i njegovi uraški roditelji. Siroti, mali, veliki, dobrostojeći, cvrčci. Viteški saučesnici u krašenju ljudskih prava i amputaciji crnogorska prošlosti.

No, da se vratimo onom početnom diskursu. Na patriotsko – političkoj sceni Crne Gore pojavila se, u ovom dobu sve invazivnije segregacije, njena prava snaga koja je, u stvari, oduvijek bila njena uzdanica i povratila nadu da nijesmo pali pred ortodoksnim protivnikom i predali vlast velikosrpskim činodejstvenicima i ostaloj njima logističkoj bratiji koja svoju poslušnost pretvara u više nego simbolični čin klečanja i ljubljenja onih koji su ih doveli na vlast sa uveliko započetim programom tzv. njenog preobražaja čiji bi ekvivalent bilo njeno ubrzano pretvaranje u monumentalno Guslarsko društvo Sveti – Hadži Milutinović – Ilija Garašanin.

Ono što je najbitnije, u ovoj ovih dana iz korote izašloj Crnoj Gori, jeste da se u ovom mladalačkom pokretu ne radi o parolaški već izlizanom suverenizmu, o salonskim i patetičnim retorikama na tu temu, o suverenistima od ure do ure, već o čistokrvnoj ljubavi prema domovini. Riječ je o generaciji koja je prihvatila defalsifikovane istine o prošlosti svoje zemlje, i koja ne dozvoljava da bude zatucana litijašenjem i ćuškanjem Crne Gore.

I da nema što drugo očekivati osim da bude svjedok nestanka svoje zemlje i bude, ako već nije, dovedena u situaciju da će morati svoju evropsku emancipanovanost i slobodoumlje zamijeniti kvazi – crkvenim presingom i zaboraviti ko je i što je.

Da mrzi svakoga ko nije jednoga, jednorodnoga, roda. Da joj se grobovi predaka nalaze u vlasništvu drugih i tako postanu ono što nikada nijesu bili – posmrtni potuđenici.

Učimo od ove mladosti kraj Cetinjske vile kako se ne bismo gorko kajali. Ugledajmo se na onu vitku, elegantnu, visoko podignute glave, đevojku ođevenu u šik crvenoj haljini i okrunjenu crnogorskom zastavom dok ide na Zbor ulicom Crnogorskih junaka, ili, nekom od budućih – ulicom Zvicera.

Pozovimo se na one koji su kao svoj zaštitni znak uzeli podignuta dva prsta a nijesu bili ni rođeni kada se taj amblem pojavio na našem novovjekovnom istorijskom nebu!

Pozovimo sami sebe na ove kojima politika, bilo kog opredjeljenja, nije biznis, status žiro – računa i opsesija kvadraturom ličnog komfora, već nešto što ima konzistentnu nacionalnu i aksiološku vrijednost.

I sve je ovo, ipak, napisano bez egzaltacije i njoj pratećih konteksta. Pogotovo, od onih s tipičnom patogenom i ultradesničarskom percepcijom.

Mladi su prvo učili od Sokrata, a onda je on počeo da uči od njih.

AntenaM