30 GODINA VATRENIH ULICA: Boj za Kosovo ili rušenje diktatora

Ili je prvo, ili je drugo: jedno mora biti tačno.

KAKAV TRIJUMF

Milorad Dodik je više puta ispričana priča. Zapad ga je doveo na čelo Vlade Republike Srpske, uklonivši pritom, što fizički – u Hag! – što politički sve koji su smetali krunisanju minornog provincijskog igrača. Sa njim na čelu, Republika Srpska i cijela Bosna i Hercegovina trebale su krenuti naprijed, ka demokratiji, pomirenju i „evropskoj budućnosti“. Umjesto demokratije, Dodik je uspostavio brutalnu kriminalnu autokratiju; umjesto pomirenja, nastavio je njegovati svaku ratnozločinačku tekovinu, cjelokupno besramno, monstruozno horror nasljeđe „očeva Srpske“; umjesto puta ka Evropi, Dodik je od RS-a napravio najzapadniju rusku koloniju.

Milorad Dodik… kakav trijumf zapadnih obavještajno-diplomatskih majstora!

Aleksandra Vučića je dovelo na vlast iz sličnih razloga i na sličan način kao i Dodika. Kada je shvatilo da od politički impotentnog Borisa Tadića nema selameta, odlučilo je da u predsjedničku palatu instalira Tomu Nikolića a u vladu Acu Vučića.

Evropska unija je Nikoliću pobjedu na predsjedničkim izborima čestitala 3 sata prije zatvaranja birališta. I to biranim riječima:

“Hteli bismo čestitati gospodinu Nikoliću na izboru za predsednika Srbije. Takođe bismo želeli čestitati srpskom narodu na izborima 6. i 20. maja koji su bili mirni. Predsedniku Nikoliću želimo uspeh u suočavanju s izazovima i ispunjavanju ogromnih očekivanja srpskog naroda o rastu i blagostanju. Evropska perspektiva Srbije vrlo je konkretna te se stoga nadamo da se možemo osloniti na ličnu posvećenost predsednika Nikolića u postizanju tog cilja”.

Brisel nije krio da je Vučić njihov favorit: do nedavno, pred svake izbore podršku je primao od Angele Merkel lično. Više ne – ali to je druga priča…

Otkako je došao na vlast – a ima tome već osam godina – Aleksandar Vučić je učinio sve da u Srbiji zatre sve prozapadno, evropsko, progresivno. Odlično mu ide: danas ničeg sličnog nema ni u skupštini, kamoli u vladi.

Istovremeno, učinio je sve da ojača ekstremnu desnicu. Prije svega sebe i svoju partiju, a onda i Srpsku pravoslavnu crkvu, njene parapolitičke organizacije, razne navijačke grupe za zastrašivanje i eliminaciju političkih protivnika te čitavo podzemlje – šta podzemlje: nadzemlje – fašističkih organizacija, poput „Levijatana“.

Od Srbije je, umjesto demokratije, napravio despotiju istočnjačkog tipa.

Nije priznao Kosovo, što je preduslov „evropskog puta“ Srbije. Koju ni za centimetar nije primakao Evropi: naprotiv, danas je Srbija teritorija sa koje Rusi sprovode destabilizaciju regiona i Evrope – druga najzapadnija ruska kolonija, nakon Republike Srpske.

Ne da nije doprinio stabilizaciji regiona, nego su mu ruke do ramena u pokušajima obaranja vlasti u Podgorici i vraćanja Crne Gore u rusku sferu uticaja, kao i u svakovrsnoj destabilizaciji Bosne i Hercegovine.

Predsjednik Srbije nije završio niti jednu stvar zbog koje je doveden na vlast. Niti će.

Aleksandar Vučić… kakav trijumf zapadnih obavještajno-diplomatskih majstora!

TRIDESET GODINA VATRE

Istovremeno, nije završio ništa ni od onoga što od njega očekuje Moskva, kojoj nije dužan manje no Briselu.

Time stižemo do povoda za ovaj tekst – još jednih beogradskih demonstracija.

Slavna je njihova povijest. Imaju ti velegradski protesti i svoju mitologiju, kao i svoje prvoborce. Trideset godina „urbanog Beograda“, tog „Njujorka Balkana“ koji ustaje i pokazuje da je „nepokoreni grad“ .

Učinak im je, međutim, da prostite – bedan.

Trideset godina ulica koje gore da bi na vlasti umjesto Slobodana Miloševića bili njegov ministar informisanja i njegov portparol?

A da se proba sa jogom i meditacijom? Udobnije je, zdravije, a efikasnost ne može biti manja.

Ili, pak, da se razjasni zašto se demonstrira? Sa kim se, za koje vrijednosti, za čiji račun i protiv čega se demonstrira?

Je li se protiv Miloševića demonstriralo zato što je sprovodio velikosrpsku politiku i vodio rat, ili zato što se bilo nezadovoljno ratnim učinkom Slobine velikosrpske politike?

Da li se protiv Vučića sada demonstrira zato što će „dati Kosovo“, kao što vele desničari koji predvode demonstracije, ili zato što je sociopata i diktator, kao što veli fini gradski svijet koji je takođe izašao na demonstracije?

Da li neko zaista vjeruje da učinak demonstracija u čiju su organizaciju, reklo bi se, onako „odokativno“, upletene službe moskovskog sociopate i diktatora može biti bilo šta drugo osim instaliranja na vlast novog sociopate i diktatora u Beogradu? Za himnu ovih beogradskih protesta predlažem veliki hit devedesetih (godina koje se neprekidno vraćaju i iz kojih nikako da se izađe): Deee-Lite, „GRU Is in the Heart“.

A kad smo već kod istorije… Jeste, surova je, naročito prema nama, pripadnicima malih naroda, čiji su politički lideri bijedni pioni (tek poneki dogura do konja) na šahovskom polju geopolitičke igre. Ali istorija, katkad, ima briljantan smisao za ironiju.

Već više od pola godine Vučić svoje u Crnoj Gori šilji i plaća da sa ulice sruše Đukanovića i Podgoricu vrate Rusiji. A onda ruska laka pješadija njemu upadne u skupštinu.