Otvorenje izložbe SAMIR SUĆESKA “Noćni dnevnik kamena”

Povezani članci

• U subotu u Narodnom pozorištu Mostar ujutro “Maša”, navečer “Hotel Plaza”
• Molim sprovod bez svećenika, bez vijenaca i bez govora
• “ČELIČNA LADY” – monodrama za jubilej Hadžije Hadžibajramović u petak NPM-u
• Pravo na Andrića
• Koncertom Divanhane završena četvrta večer Slova Gorčina
• Neka vječno žive naši zaraćeni narodi!

Izložba skulptura SAMIRA SUĆESKE “Noćni dnevnik kamena“ biće otvorena u galeriji Društva za promociju kulturnog stvaralaštva MLAZ – Počitelj, u subotu 28. juna 2014. godine u 18:00 sati.

SAMIR SUĆESKA je rođen u Sarajevu 1968. godine. Srednju školu primijenjenih umjetnosti završio je u Sarajevu 1986. godine. Diplomirao 2003. i magistrirao 2014. godine na Akademiji likovnih umjetnosti u Sarajevu, Odsjek kiparstvo, u klasi profesora Mustafe Skopljaka. Član Udruženja likovnih umjetnika BiH od 2002. godine. Od 1999. godine zaposlen na Akademiji likovnih umjetnosti u Sarajevu.
Izlagao je na brojnim kolektivnim izložbama u BiH i inostranstvu, učestvovao u kiparskim kolonijama i međunarodnim simpozijumima skulpture:

– Simpozijum skulpture (Kamen) Danilovgrad, Crna Gora 2013.
– Simpozijum skulpture (Kamen) Počitelj, BiH 2012.
– Simpozijum skulpture (Terakota) Ostrožac, BiH 2011.
– Simpozijum skulpture (Kamen) Počitelj, BiH 2010.
– Simpozijum skulpture (Kamen) Počitelj, BiH 2009.
– Simpozijum skulpture (Terakota) Ilidža, BiH 2008.
– Simpozijum skulpture (Bronza) Bremen, Njemačka 2005.
– Simpozijum skulpture (Kamen) Ostrožac, BiH 2004.
– Simpozijum skulpture Kranjska gora, Slovenija 1998.

Učestvovao je u konzervatorsko-restauratorskim projektima:
– Konzervacija-restauracija (rekonstrukcija) mihraba Ferhat-Pašine Džamije u Banja Luci, BiH 2010-2012. – projekt pod zaštitom UNESCO-a.
– Restauracija Monumentalne skulpture “Umirući lav“, Sarajevo, BiH 2003.

Mladen Bićanić                   

UMJETNIK  U  CARSTVU  OBLIKA   

Svijet skulptura Samira Sućeske otkriva se postupno: prilazite im tiho, kradom, da ih ne preplašite, kao kad se prikradate plahim šumskim zvjerkama, da se ne prepadnu, da se ne sakriju u vlastitu nutrinu koju potom, jednom zatvorenu, nikada više nećete moći saznati i odgonetnuti. Jer ti su oblici, unatoč čvrstoći i snazi koju isijavaju, nestalni i ranjivi poput svakog živog bića u novoj, nepoznatoj sredini – istrgnuti iz svoje pradomovine, nepatvorene prirode, isklesani rukom majstora-tvorca iz neke kamene gromade jablaničkog granita, oni počinju novi život u umjetnosti, gdje vladaju sasvim druga pravila i gdje poprimaju sasvim drugi smisao, zadobivaju neka nova značenja. Da bi ljudima omogućili “uživanje u lijepom koje ima obilježje jednog posebnog, blago opojnog osjećanja. Nije jasna nikakva korist od ljepote, niti se uviđa da je ona za kulturu nužna, pa ipak se kultura bez nje ne može zamisliti“. (Sigmund Freud)

Ukotvljeni u kulturu prenose nam taj “nekorisni“ osjećaj ljepote, a to mogu i uspjevaju upravo zato što im Sućeska, preobražavajući ih u umjetnički artefakt nije oduzeo prvobitnu prirodnost, onu neraskidivu vezu sa, u pamćenju već iščezlom, pradavnom postojbinom. Intuicijom, inspiracijom, darom i radom umjetnika otrgnuti od tog dalekog, zaboravljenog zavičaja, sada svjedoče o nekim novim istinama. “Pozorište“ reče Hamlet, “eto zamke u koju ću uhvatiti kraljevu savjest.“

“Teatar“, možda bi rekao Gogolj, “eto stupice u koju ću uhvatiti savjest društva“.

“Misao o obliku utjelovljenom u kamenu“, pretpostavimo da bi izrekao Sućeska, “eto klopke kojom ću uloviti inspiraciju“.

To je prelomni trenutak, to je onaj “veliki prasak“, sve što dalje slijedi: zrna sjemenja, smokve, klice, savijeni listovi, morski organizmi, neki začudni nad sobom zapitani totemi na  tragu preispitivanja društvenih konflikata i turbulencija, proturječja i sukoba, samo su logičan  nastavak istraživanja o strujanjima životne energije, “te tajanstvene i mistične pojave, onog neobjašnjivog, iracionalnog a ipak realnog, što postoji u nama samima i svuda je oko nas.“ (Samir Sućeska)

Veliki Francisco Goya za sebe je tvrdio: “Ja u prirodi vidim samo tijela koja su pod svjetlošću i koja nisu pod svjetlošću, planove koji su izbočeni i koji to nisu, ispupčenja i izdubljenja.“ I upravo to možete promatrati na skulpturama Samira Sućeske – igru tame i svjetlosti, rudimentarne, izbrazdane, užljebljene i procijepljene plohe što čine teksturu tih živih oblika u kojima se očitava struktura kamena nasuprot mekim, glatkim, zaobljenim i ispoliranim površinama koje ublažavaju i smiruju tu eruptivnu snagu energije što nadire i kipti iz svake pore novorođenih formi. I tu smo onda na izvoru, tu prisustvujemo rađanju tog “čudovišta umjetnosti“, jer: “u tkivo svakog umetnikovog doživljaja utkane su niti i žile pamćenja ranijih umetničkih dela pa je svako novo ostvarenje sinteza dobrog dela ranijih, no preinačenih novim uslovljenostima u doživljaju, tako da sve to skupa čineći lanac beskrajnog preobražavanja i deformisanja prirode čovekovom osećajnošću, nalazi sebe u novom ostvarenju.“ (Oskar Davičo)

Tako da nam ne preostaje drugo nego da se, kao i Rade Konstatinović, zapitamo: “Koji je ovaj svet, zaista? Da li smo pred jednim početkom ili je to čas završetka, magnovni sekund pre nego što se svet ne ugasi? Prisustvujemo li rađanju ili umiranju?“

Iz carstva riječi, lažljivog i punog obmane, kao što svjedoči besmrtni Ivo Andrić: “Strah me da u šarama na kamenu ne otkrijem reč, kao zmiju, da reljef ne progovori drukče nego likovima. Jer, boja nas napušta, kontura izneverava, ali reč – laže“, iz tog dakle carstva pomutnje Sućeska nas prenosi u carstvo oblika neokaljanih prevrtljivom rječju, sa njim ulazimo u vladavinu drevnih, iskonskih praoblika, “kada se pojam znaka nije odvajao od pojma značenja, a umetnost se nije ustezala da ih obelodani i da im služi.“ (Zoran Mišić)