ENG
Povezani članci
Pošto znamo da „voskresenja ne biva bez smrti“, laureat Mićović, ekspert za jednodimenzionalno čitanje Njegoša, poziva na zatiranje Crnogoraca kako bi na tom groblju, umjesto cvijeća za ,,daleka neka pokoljenja“, on uklesao svetosavski krst i četiri ocila, i tako uždio ,,luču“ u tami suverene i nezavisne Crne Gore!
Piše: Srđa Pavlović
Svaka nagrada koju daje država nosi značajnu dozu političke upotrebljivosti. Ovo važi za svaku državu, i za svaku nagradu, a posebno za one iz oblasti književnosti. Činjenica političke upotrebljivosti ne treba da bude pobrkana s literarnim kvalitetima ili nedostacima nagrađenog djela, ali je važno da se ona ne zaboravi radi potpunijeg konteksta u kojem treba procjenjivati sve književne nagrade.
Kada su u pitanju SFR Jugoslavija i Crna Gora, oni koji se pomnije od mene bave istorijom odnosa literature, umjetnosti i politike na našem prostoru znaju da su nivoi i forme te upotrebljivosti varirale u zavisnosti od lokalnih i regionalnih interesa dominantne ideološke matrice, te od toga koji cilj se želio postići kod kuće i u inostranstvu, ili na oba fronta istovremeno.
LOBIRANJE
Zbog međunarodnih nagrada, države su nerijetko lobirale za svoje kandidate i pravile raznovrsne političke ustupke onda kada su smatrale da dobitak nadmašuje moguću političku štetu.
Tako je, po priči koju mi je prije dvadeset pet godina ispričao naš poznati komparativista i davnošnji asistent Martina Hajdegera, jugoslovenska vlast aktivno radila na promociji književnih djela Iva Andrića i prevođenju njegovih romana na veliki broj stranih jezika.
Posebna pažnja je bila usmjerena na tadašnju Zapadnu njemačku i Rudolfa Augsteina, tadašnjeg glavnog urednika magazina Der Spiegel, koji nije bio ljubitelj književnih ostvarenja ovog budućeg nobelovca. Kampanja je urodila plodom, pa je Augstein objavio relativno obiman i blagonaklon esej o Andrićevom romanu, i našeg romanopisca preporučio njemačkim čitaocima. Nedugo nakon toga, Der Spiegel se počeo prodavati na novinskim kioscima u SFRJ i postao prvi zapadni štampani medij u slobodnoj prodaji širom ove bivše zemlje.
Mislim da se u kontekstu pomenute političke upotrebljivosti i konstantnog decenijskog jačanja specifične ideološke matrice srpskog nacionalizma trebaju posmatrati mnoge književne nagrade koje su dodijeljene u Crnoj Gori tokom posljednjih pet decenija.
NACIONALISTIČKA METASTAZA
Od dodjele Njegoševe nagrade Matiji Bećkoviću (1987) i Dobrici Ćosiću (1990), preko nagrade Risto Ratković koja je dodijeljena Radovanu Karadžiću (1993), Iliji Lakušiću (1994), i Bećiru Vukoviću (1995), pa do Miroslavljevog jevanđelja darovanog Milutinu Mićoviću ove godine, može se pratiti ideološka transferzala jačanja srpskog nacionalističkog diskursa u Crnoj Gori, ali i spremnost vladajućih elita da taj diskurs legitimišu književnim nagradama.
Ova transferzala pokazuje da laureat Mićović jeste izuzetak samo u onoj mjeri u kojoj on potvrđuje pravilo o visokoj upotrebnoj vrijednosti identitetske matrice u procesu političkog nadmetanja. Imajući to u vidu, nagrađivanje Mićovića nije ništa drugo i nista više nego simptom nacionalističke metastaze koja lagano, ali nezajažljivo, konzumira crnogorsko biće.
Interesantno je da je predsjednik žirija koji je dodijelio nagradu Karadžiću (1993. godine) bio Ranko Jovović, a clanovi Želidrag Nikčević i Stevan Kordić. Njihovi politički i ideološki profili dovoljno govore o tome kakvo su špiglo koristili pri odabiru laureata. Sličan zakljucak se može izvući i kada je u pitanju tadašnji resorni ministar – Budimir Dubak.
Naravno, ni ostali (bivši i sadašnji) resorni ministri, odnosno predsjednici vlada nijesu bezgrešni kada je u pitanju balansiranje političkih efekata književnih nagrada, ali se većina njihovih grehova moze locirati u sferi pragmatične politike, izborne kalkulacije i partijskih interesa.
Mogući izuzeci su trenutni predsjednik Vlade Krivokapić i četvororesorna ministarka Bratić. Između premijerovih ponoćki, pričešća, ljubljenja popovskih nadlanica, i ministarkinog „sažeži Gospode ognjem sve, liše nejači“, nije moguće zamisliti drugog dobitnika Miroslavljevog jevanđelja, osim Mićovića – ,,tumača slovenskog kulturnog nasleđa i duhovnih i kulturnih veza Crne Gore i Rusije“ kako nakitiše blagoglagoljivi i umni članovi žirija.
Trenutna huka oko laureate Mićovica se treba analizirati u okviru dugotrajnog procesa dekonstrukcije crnogorskog društvenog, kulturnog i duhovnog bića i višedecenijskog napora naših sjevernih susjeda da potpuno zagospodare našim prostorom. Selekcija Milutina Mićovića za Miroslavljevo jevanđelje je samo najsvježija i literarno najprizemnija manifestacija tog procesa.
Ovo je nastavak spašavanja ,,raznjegoševljenog“ crnogorskog bića, kako ga je definisao Dobrica Ćosić nakon svojeg nacionalističkog izliva mržnje na predavanju u Budvi 1990 godine.
BEZ IZBORA
Po sopstvenom tvrđenju, laureat Mićović se svesrdno angažovao u ovom spasilačkom poduhvatu koji zahtijeva svojevrsnu konstrukciju srpske matrice u Crnoj Gori, a žiri ga je osokolio pohvalom da ,,sintetizuje u sebi trostruko ipostasno jedinstvo pisca, mislioca i religioznog autora“. Ovim su članovi žirija ispisali nezaboravnu rečenicu u svojim autobiografijama, a Mićovićevu problematičnu i duboko podijeljenu ličnost pažljivo zamotali u trostruko vezenu mantiju svetosavskog kulta.
Pošto znamo da ,,voskresenja ne biva bez smrti“, Mićović, ekspert za jednodimenzionalno čitanje Njegoša, poziva na zatiranje Crnogoraca kako bi na tom groblju, umjesto cvijeća za ,,daleka neka pokoljenja“, on uklesao svetosavski krst i četiri ocila, i tako uzdio ,,luču“ u tami suverene i nezavisne Crne Gore!
Nipošto se ne treba pomiriti s ovakvim trendom ni s ovakvom bestijalnom namjerom, već se moramo temeljno i strateški baviti kompleksnim procesom koji je proizveo laureata Mićovića (kao i one ranije pomenute) i dekonstruisati ga potpuno i konačno.
Iako je ovo trebalo da bude urađeno prije više decenija, nemamo izbora nego da okončamo posao bez oslanjanja na sklerotične i klimave noge starih političkih elita koje se vode isključivo partijskim interesom, izbornom matematikom, i ličnim ambicijama. Na nama je da kreiramo novu političku elitu koja interes kolektiva stavlja ispred interesa partije, kako bi zaustavili sve buduće knjizevne, para-književne i klero-estradne Mićoviće, i spriječili dalji slobodni pad Crne Gore u bezdan ,,srpskog sveta“.
Iako na prvi pogled ne izgleda relevantno za temu kojom se ovaj tekst bavi, na kraju je potrebno i važno reći – i ponavljati svakodnevno – da se u Srebrenici i okolini tog grada tokom ljeta 1995. godine dogodio genocid, i da su Ratko Mladić i Radovan Karadžić osuđeni ratni zločinci, te da nema tog murala, te književne nagrade, niti te kafanske pjesme koja može potrijeti ovu istinu.
Autor/ica 👤Srđa Pavlović/pobjeda.me
