ENG
Hakija Eminović: Svedočanstvo iz prve ruke o diskriminaciji države Srbije nad svojim građanima Albancima
Autor/ica 👤tačno.net
Povezani članci
Državni teror protiv Albanaca
Kada su se jedinice Prištinskog korpusa po završetku rata povukle sa Kosova, taj korpus se nastanio u albanskim selima na rubu kopnene zone bezbednosti u opštini Medveđa. Tako su jedinice povučene sa Kosova bile smeštene i u selo Tupale gde su zaposele osnovnu školu Zenel Hajdini iz koje su tri meseca bili proterani učenici i nastavnici. U tom periodu pripadnici redovnog i rezervnog sastava tadašnje Vojske Jugoslavije redovno su provocirali lokalne meštane albanske nacionalnosti, primoravali su seljake da ih traktorima voze do Medveđe, stanovništvo je premlaćivano, reketirano i pljačkano. To je naročito bilo izraženo u selima Svirce i Grbavce odakle je 90 odsto stanovništva proterano na Kosovo i u druge države Evrope. Posle proterivanja, Albancima su opljačkane kuće o čemu postoje i policijski izveštaji.
Danas, gotovo 14 godina po okončanju rata, država i opština onemogućavaju proterane da se vrate u svoje kuće i to tako što su mnogi protivzakonito izbrisani iz knjige državljana i što su im u međuvremenu oduzeta prebivališta. Da bi proterani Albanci ponovo dobili oduzeta prebivališta, od njih se zahteva da tri meseca provedu u nekoj vrsti kućnog pritvora uz obavezne nasumične policijske kontrole.
Iako su im protivzakonito oduzeta prebivališta samo zato što su pripadnici albanske nacionalnosti, ti građani Srbije nikada se nisu odjavili iz Medveđe. Iako ne postoji tačna evidencija o broju oštećenih, pretpostavlja se da je u pitanju preko 1000 nekadašnjih stanovnika opštine Medveđa. U međuvremenu, u njihovom prisilnom odsustvu, imovina im se sistematski uništava, na hiljade hektara šuma u privatnom vlasništvu bespravno je posečeno, dok opština i šumska sekcija ništa ne preduzimaju iz svojih nadležnosti kako bi zaštitili privatnu imovinu proteranih Albanaca.
Deca proteranih državljana Srbije, koja su u međuvremenu rođena na Kosovu i imaju Unmikove izvode ne mogu se upisati u matične knjige u Medveđi, pošto lokalne vlasti bez obrazloženja i uporišta u zakonu to odbijaju da učine. Po popisu stanovništva iz 2002. godine, Albanaca su u opštini Medveđa činili oko 27 procenata ukupnog stanovništva. Uprkos značajnom procentu stanovništva albanske nacionalnosti ni jedan jedini Albanac nije zaposlen u nekoj državnoj firmi kao što su Pošta, Elektrodistribucija, Šumska sekcija, ambulanta, Gradska čistoća ili nekoj drugoj ustanovi, iako je zakonom predviđena srazmerna zastupljenost po nacionalnom ključu. Istovremeno ni jedna jedina ulica u Medveđi ne nosi ime neke ličnosti iz istorijskog pamćenja albanske zajednice.
Kao ilustrativni primer koji slikovito govori o odnosu države Srbije prema svojim građanima albanske nacionalnosti, želeo bih da podsetim i na slučaj Sokola Ismailjija koji je pretučen na kućnom pragu, pred očima svoje žene i dece, a koji nikada nije procesuiran. Na sudu u Leskovcu Sokol je dobio pretnje od istog onog policajca koji ga je pretukao zbog čega je bio primoran da napusti selo Grbavce i da, zajedno sa svojom porodicom, zatrazi politički azil u Švajcarskoj.
Od 7000 Albanaca koji su živeli u opštini Medveđa, danas je ostalo svega oko 500 onih koji žive u okolnim selima. Pokreti žandarmerije su redovni po selima Tupale, Grbavce, Stara Banja, a u selu Svirce postoji čak i policijski punkt na kojem se svako ko ulazi, uključujući i malobrojne meštane, svakodnevno legitimiše.
Lokalna ambulanta u Medveđi je u očajnom stanju, dok se lekovi koji se inače proizvode u Srbiji, zbog nestašice u Medveđi, Lebanu i Leskovcu, kupuju u Prištini gde ih ima u gotovo svakoj apoteci i gde su jeftiniji nego u Srbiji.
Granični prelaz Mutivode, preko kojeg prolazi najbliži put od Leskovca do Prištine, zatvoren je za robu što Albancima u Medveđi pojačava osećaj da žive u getu. Svakom građaninu koji je proteran, isključena je struja, seljaci su odsečeni od grada, studenti putuju 20 km u jednom smeru i nikad nisu dobili nikakvu pomoć od opštine. Ljude redovno protivzakonito otpuštaju s posla zato što su politički nepodobni.
Pre nekoliko dana u srbijanskim medijima je objavljena informacija da su se potukli predsednik opštine i lokalni član Srpske napredne stranke navodno zbog sukoba oko lokalne vlasti. Pravi razlog za incident zapravo je bio sukob koji datira od ranije, a koji je nastao oko prodaje ukradenih traktora sa Kosova. Po završetku rata 1999. godine, sa Kosova je dovezeno na stotine grla stoke od kojih je deo podeljen seljacima srpske nacionalnosti, dok ih je na stotine uginulo bez hrane i vode na stadionu u Medveđi.
Na kraju želeo bih da istaknem, da sam o svim saznanjima koje sam izneo u ovom pismu, kao tadašnji član Liberalno-demokratske partije, obavestio Čedomira Jovanovića, Kenana Hajdarevića i Marka Karadžića. Uprkos njihovim obećanjima da će javno progovoriti o diskriminaciji i velikim zloupotrebama sa nacionalnim predznakom koje se događaju u opštini Medveđa, niko od njih nikada o tome javno nije progovorio.
Autor/ica 👤tačno.net
