Političko čojkanje DF-a

Povezani članci

• Predstavljanje publikacije “Bajke su za svakoga”
• Znaš li ti ‘ko sam ja?
• U Beogradu se svakoga dana proda pet kila koke ‘slavnima i bogatima a vlast hapsi našu Biljanu
• Ljubo R. Weiss: Kome Čačić i Milanović prodaju maglu??(II)
• Osuđeni za ubistvo žena i dece u Podujevu – Saša Cvjetan – pušten na slobodu pre isteka kazne
• Vahid Halilhodžić donirao Veležu 10 hiljada eura

foto: Portal Standard

Neophodno je ponavljati ranije rečeno: raspad SFRJ još uvijek nije završen. Stanovnici Crne Gore, Kosova, Srbije, i Bosne i Hercegovine žive završnu fazu tog procesa. Ne smijemo zaboraviti da nacionalizam koji je razorio SFRJ neće prihvatiti ni jednu verziju završetka raspada te države koja ne zadovoljava njegove velikodržavne i ekspanzinističke apetite. To jasno vidimo na primjerima Crne Gore, takozvane Republike Srpske i Kosova. Dekonstrukcija institucija sistema na kojima počiva nezavisna i suverena Crna Gore je jedan od načina da se ostvari taj strateški cilj

Piše: Srđa Pavlović

Prijetnja upućena partnerima u vladajućoj vecini – da se povinuju izbornoj odluci i dozvole DF-u da preuzime poluge vlasti, ili će ova koalicija da ,,internacionalizuje” samoinduciranu krizu u Crnoj Gori – namijenjena je višeslojnoj publici.

To je, prije svega, izraz narastajuće frustracije zbog ustupaka koje je DF napravio Crkvi nakon prošlogodišnjih izbora. Ti ustupci su bili posljedica političke snage pokojnog mitropolita Amfilohija i njegove nespremnosti da bilo kome prepusti liderstvo nad Srbima u Crnoj Gori.

Istovremeno je DF tada prepoznao stratešku važnost raspoređivanja svojih kardova ,,po dubini” i terensku prednost koji to sobom nosi u svakoj budućoj izbornoj utakmici.

ZAHUKTAVANJE 

Danas, nakon što su partijski vojnici zauzeli pozicije odlučivanja širom Crne Gore i nakon što se regionalna politička i bezbjednosna situacija radikalizovala na način koji DF-u u Crnoj Gori daje novi zamajac, ova desničarska koalicija srpskih nacionalista se osjeća spremnom da jasno i glasno obznani svoju prijetnju i ucjenu.

To je takođe i opomena međunarodnim akterima da se crnogorska kriza ne može posmatrati izvan konteksta fokusiranog i ,,opravdanog napora srpskog naroda da bude svoj na svome”, i podsjećanje da DF ima moćne prijatelje u Beogradu i Moskvi. To je narativ u koji se uvija srpski velikodržavni projekat i najnovija secesionistička ofanziva u para-državi Republika Srpska, te Vučićeva proizvodnja krize na sjeveru Kosova.

Ovo je poruka i za domaću publiku, odnosno, takozvani srpski glasački korpus u Crnoj Gori. Nastoji se pokazati da je DF najjači predstavnik tog korpusa i srpskog nacionalističkog političkog izraza u Crnoj Gori, ali i najiskreniji nosilac retrogradne ideološke poruke o svim Srbima u jednoj državi.

Nedosanjani san svih srpskih nacionalista u Crnoj Gori i šire je pripajanje takozvane Republike Srpske, Crne Gore, i Kosova državi Srbiji, pa lideri DF-a svoju ulogu u Crnoj Gori vide isključivo kroz prizmu srastanja ovog ,,svetog trojstva” s državom koju oni percepiraju kao svoju maticu.

Imajući ovo u vidu, preuzimanje poluga izvršne vlasti od strane DF-a bi dalje destabilizovalo Crnu Goru, problematizovalo pravce njenog unutrašnjeg razvoja, i dovelo u pitanje matična spoljnopolitička opredjenjenja države.

Ovo, naravno, ne znači da ostale članice vladajuće većine iz čiste i nepatvorene ljubavi prema Crnoj Gori onemogućavaju DF da preuzme kontrolu nad državom. Vjerovatnije je da motivi za ovo osporavanje leže u sferama lične sujetnosti i želje za apsolutnom vlašću.

NEDOVRŠENA PRIČA 

Neophodno je ponavljati ranije rečeno: raspad SFRJ još uvijek nije završen. Stanovnici Crne Gore, Kosova, Srbije, i Bosne i Hercegovine žive završnu fazu tog procesa. Ne smijemo zaboraviti da nacionalizam koji je razorio SFRJ neće prihvatiti ni jednu verziju završetka raspada te države koja ne zadovoljava njegove velikodržavne i ekspanzinističke apetite. To jasno vidimo na primjerima Crne Gore, takozvane Republike Srpske, i Kosova.

Dekonstrukcija institucija sistema na kojima počiva nezavisna i suverena Crna Gore je jedan od načina da se ostvari taj strateški cilj. Stoga je zapošljavanje partijskih vojnika ,,po dubini” važno koliko i napor lidera DF-a da formalno preuzmu poluge moći u izvrsnoj vlasti.

Insistiranje na popisu kojim bi se statistički i administrativno legitimizovali i ,,oprali” svi oni takozvani ,,politički Srbi” u Cnoj Gori je takođe strateška alatka koja teži istom cilju. Oni koji su skeptični ili nedovoljno informisani o tome šta podrazumijevam pod terminom ,,politički Srbi” treba da obrate pažnju na rastući procentualni raspored po nacionalnoj strukturi u Crnoj Gori u popisima iz 1971, 1981, i 1991 godine.

Pod uslovom da na narednom popisu stanovništva procentualno učešće Srba u stanovništvu Crne Gore bude veće nego što je to bilo do sada, lideri DF-a će moci da legitimizuju svoje secesionističke zahtjeve narativom o potrebi da se poštuje volja većinskog naroda. Drugim riječima, mogu da traže novi referendum o nezavisnosti.

Na nivou političke operativnosti u susret vanrednim izborima, DF prijetnja je poziv Rusiji, odnosno, Srbiji, da se još aktivnije angažuju na njihovoj strani i privole SPC da podrži njihovo preuzimanje vlasti (oni to zovu ,,preuzimanje odgovornosti” koju su zavrijeđeli na izborima). Sudeći po paničnoj rekaciji predsjednika Skupštine Crne Gore koji je odmah posjetio sveštenika Gojka Perovića, DF se nada u dogovor sa SPC.

Agresivnost zahtjeva za zadovoljavanjem hegemonih apetita srpskog nacionalizma u Crnoj Gori i šire je u direktnom odnosu zavisnosti od snage EU i USA angažmana na našem prostoru. Imajući u vidu očiglednu pasivizaciju EU ne iznenađuju ucjene DF-a, Dodikove prijetnje secesijom i ratom, kao ni Vučićev napor da zapali situaciju na Kosovu.

Ta pasivizacija se može detektovati i pratiti i kroz jezik zvaničnih saopštenja nakon pojedinih EU skupova o tzv. Zapadnom Balkanu. Tako se u saopštenju nakon skupa u Solunu 2003 godine govori tome da je “buducnost Zapadnog Balkana u EU”, dok se u dokumentu nakon skupa u Sloveniji 2021 godine govori o “evropskoj perspektivi Zapadnog Balkana”, ali i o tome da brzina kojom se ostvaruje napredak ka clanstvu u EU zavisi od individualnih drzava u regionu.

Iako stavljanje fokusa na napor individualnih država nije novina, ,,budućnost” i ,,perspektiva” označavaju veoma različite nivoa angažmana EU. Istorijat zapadnog političkog pragmatizma na Balkanu, kao i dosadašnje djelovanje EU u Crnoj Gori ne ulivaju nadu u njihovu spremnost da preventivno djeluju kada je u pitanju militantni srpski nacionalizam. To nijesu radili tokom 1990-tih, pa nema razloga da se to od njih očekuje danas.

pobjeda.me