OLUJA

Izdvajamo

• Dakle realno, prisutni su elementi koji pozivaju na kritičko preispitivanje tog dijela nedavne prošlosti, umjesto euforičnog i patetičnog slavljenja, nečega što se nema što slaviti.

Povezani članci

• Da li je Aluminij u „metastazi„?
• Petokraka ne smeta de Gaullu ali muči Milanovića
• Pinokio
• VRIJEME ISTIČE, SERIJAL #2: Pogledajte četvrtu epizodu serijala “Stanje BiH društva: EU i NATO percepcije”
• Marinko Čulić: Uzgoj desnila
• Jeste li za dom spremni?

Foto: t-portal

U Hrvatskoj se opetovano patetično obilježava, slavi, uzdiže događaj od 5. augusta 2000. godine, službeno zvani Oluja, koji iza sebe povlači krvave tragove i tragična događanja. Sa druge strane oni koji su bijegom uspjeli sačuvati žive glave, napuštajući vjekovna ognjišta oplakuju svoju sudbinu i svoje najmilije, kojima to nije uspjelo, daleko od svojih domova. Stavovi jedne i druge strane idu u prilog izjavi jednog poznatog političara iz Srbije, koji je pred koju godinu izjavio, da o građanskom ratu postoji onoliko istina, koliko je strana u njemu učestvovalo. I oni koji slave i oni koji oplakuju nekad su bili susjedi, doduše različite nacionalne i konfesionalne pripadnosti, koja je stoljećima bila prisutna. Kontrarevolucija i secesija 90-ih narušila je nacionalnu i konfesionalnu ravnotežu i bila „inicijalna kapisla“, za pokretanje građanskog sukoba, obje strane su se odlično razumjele i bez prevodioca.

Pobjednička strana pobjedu tretira kao čistu i bez mrlje, ali počinjeni su teški zločini, ubistva civilnog stanovništva, pljačke, palež, iseljavanja potrajali su još dugo nakon akcije. Konvoji opljačkanih dobara kretali su se prema hrvatskim gradovima, a na tržištima antikviteta i dan danas nudi se široka lepeza opljačkanih predmeta koji potiču iz tih krajeva. Civilno stanovništvo, pripadnici srpske nacionalnosti, obmanuti su iz najvišeg državnog vrha, od strane Franje Tuđmana, koji ih je putem radija pozivao da ne napuštaju svoje domove, garantirajući im tobože sigurnost. Nažalost neki su mu povjerovali, zaboravljajući pritom da mu je jedan od ciljeva pri pokretanju sukoba 90-ih bio upravo etničko čišćenje područja naseljenog većinski pripadnicima srpske nacionalnosti. Notorno je da Hrvatska nastoji relativizirati počinjene zločine, oni nisu istraženi niti počinioci osuđeni.

Sa vremenske distance postavlja se pitanje, dali je „pobjednička“ strana pobjednik. Ne bi se moglo reći. Iako službena nacionalistička Hrvatska ne žali za pobijenim i protjeranim pripadnicima svojih građana srpske nacionalnosti, počinjena je velika materijalna šteta, popaljen je ili porušen veliki broj stambenih i gospodarskih objekata na njenom teritoriju, opustošeni su i veliki dijelovi njenog teritorija, opljačkani su i podijeljeni privredni objekti podobnima. Iseljavanje mlađih generacija, kao posljedica prisutne besperspektivnosti je trajno prisutan proces, koji zajedno sa protjeranim stanovništvom vodi ka demografskom slomu. Tome treba dodati i visoku stopu razočaranja ali i suicidnosti među pripadnicima koji su učestvovali u sukobima 90-ih. Dakle realno, prisutni su elementi koji pozivaju na kritičko preispitivanje tog dijela nedavne prošlosti, umjesto euforičnog i patetičnog slavljenja, nečega što se nema što slaviti.