Politička demagogija

Povezani članci

• MIHIZ
• Djelo koje je jednu generaciju učinilo besmrtnom
• Konačno rješenje bosansko-katoličkog pitanja: Čović-Komaričini Čardaci
• VIZUALNO UGLEDALO SVIJETLO DANA
• Izvinjenja preko dlakavih jezika pala na jeziku
• MIŠJA RUPA OD SLONOVAČE

Politička demagogija kojoj danas pribegavaju kako parlamentarna opozicija, tako i “reformisana” vlast, nije ništa drugo nego sredstvo za opstanak rigidnog vrednosnog sistema gde su tolerancija i solidarnost mane, a licemerje i zavidnost vrline.

Piše: Željko Pavićević

Poslednjih nekoliko meseci u “demokratskoj” javnosti vlada strašna konfuzija koja samo dodatno produbljuje kolektivnu zbunjenost i neznanje nacije, a tiče se stubova vlasti jedne neizgrađene države, sa neizgrađenim institucijama i “slabom” demokratskom tradicijom. Naravno, u duhu naše tradicije, ne biramo koga ćemo i kako ocrniti, a siguran sam, nikoga nećemo pohvaliti jer, zaboga, ko može bilo šta pametno i valjano da uradi u zemlji Srbiji.

Konfuzija je nastala preispitivanjem prošlosti, utvrđivanjem sadašnjosti i projekcijom budućnosti u Srbiji. Ovim složenim moždanim aktivnostima su se ponajviše bavili “likovi” u redovima nejake parlamentarne opozicije, frustrirani pojedinci nekakvog nevladinog sektora i predstavnici kvaziintelektualne elite, sada već kompromitovane i izblamirane “druge Srbije”. Nastala je politička demagogija druge generacije. Pored toga što su izgubili svaki kompas, oni su izgubili i predstavu o vremenu. Kratkih deset godina “kohabitacije i pomirenja” i dugih godinu dana vojevanja novih “reformatora”, takvoj nazovi “demokratskoj javnosti” daje za pravo da javno sudi samo jednom čoveku vladajuće koalicije zbog onoga što je radio u proteklih dvadeset godina. Pritom ta ista javnost zaboravlja da je, između ostalog, baš zbog tih radnji izvojevala petooktobarske promene da bi samo tri godine nakon toga ponovo uspostavila rigidan sistem vrednosti.

Dijametralno od ove, nastala je socijalna grupacija, koja jednako plaši kao “druga Srbija”, pokušavajući da implementira nekakav novi sistem gde može sve i ne može ništa. Lični marketing i hvalospevi dela vladajuće koalicije idu u prilog opet samo jednom čoveku, koji ima predispozicije da postane diktator, ako ga do tada nekako, kako i sam kaže, ne ukloni njegov dobar narod. Patetično i neukusno. Tihim i isprekidanim rečenicama, povremeno isprovociran, on mnogo kaže, a malo pokaže. Istini za volju, pomak postoji, ali on je tako mali da se od gomile problema koji nas pritiskaju, ne može uočiti valjano. Teret koji nosi ova, baš kao i svaka prethodna vlada, je teret koji su napravili drugari iz devedesetih: politikanti, biznismeni sumnjivog morala i brokerskog mentaliteta, kvaziintelektualci i (ne)vladina elita. Koga se moramo ratosiljati?

Tu negde, između dva “ovna” nalazi se narod kojem nedostaje vere da kroz sopstveno delovanje može da utiče na nešto. Bivalentan odnos pojedinca prema politici doveo je do toga da društvo dobije nekakvu emocionalno negativnu “etiketu”, gubeći kredibilitet i integritet jedne, nekada civilizovane nacije, postajući navijačka horda.

Ipak, najveći problem Srbije nije “vladavina” interesnih grupacija, već rigidan sistem vrednosti koji ista plasira. Njegov glavni manifest jeste politička demagogija politikanata i populista Srbije. Uspostavljen početkom devedesetih i sistematski gušen krajem prošlog i početkom novog veka, svoje vaskrsnuće i ekspanzivno širenje ponovo započinje u periodu nakon prve kohabitacije. Njegovo učvršćivanje i ustoličenje omogućila je druga kohabitacija, kao i pomirenje “demokratske javnosti” sa ostacima režima haškog optuženika Slobodana Miloševića.

Izborom dr Zorana Đinđića za predsednika Vlade Srbije, otpočinje prva kohabitacija DS i DSS. Koliko god se javnosti, tada probuđene Srbije, politički sukob dva lidera DOS-a u početku činio neočiglednim, on je postojao. Izručenjem Miloševića Haškom sudu, ovaj sukob postaje otvoren sukob dve političke opcije, prerastajući u nekakav oblik političkog rata, čija je jedina i najveća žrtva bio premijer Srbije, dr Zoran Đinđić. Ubistvom premijera, neraspisivanjem izbora i nesprovođenjem akcije “Sablja” u celosti, stvoren je prostor za ponovno uspostavljanje rigidnog sistema vrednosti devedesetih.

Jednogodišnje vojevanje vlade “reformisane” i levo orijentisane Demokratske stranke i “suicidno desničarske” Demokratske stranke Srbije, čiji premijer je bio Vojislav Koštunica, zajedno sa tadašnjim predsednikom Srbije, Borisom Tadićem, predstavlja period ekspanzivnog širenja Miloševićeve zaostavštine kao i period druge kohabitacije. Rigidan sistem vrednosti teatralno je predstavljen svetskoj i domaćoj javnosti protestima nakon verskog okupljanja, isprovociranog jednostranim proglašenjem nezavisnosti Republike Kosovo, a kroz paljenje džamije i nekoliko ambasada u Beogradu. Ovako nastala situacija prekinula je drugu kohabitaciju i dovela do prevremenih izbora koje je Tadić dobio sa jako malom razlikom što je u tom trenutku, za “mladu demokratiju”, bio veliki problem.

Da bi formirala vladu, tadašnja Demokratska stranka je morala da napravi drugu istorijsku grešku. Ako kao prvu istorijsku grešku “petooktobarske” vlasti, oličene u delovanju DS-a, predstavlja nepotpuna i selektivna lustracija, onda je “istorijsko pomirenje” prve i druge Srbije zasigurno druga. Potpuno nereformisana, Socijalistička partija Srbije tadašnjem političkom magu, Tadiću, omogućava formiranje vlade čiji premijer, Cvetković, “vlada” iz njegove senke. Dnevno političarenje, demagogija, populizam i lopovluk doveli su do stvaranja nove političke opcije koja je, u novoustoličenom rigidnom sistemu vrednosti, dovela do njegovog trijumfa. Povratak crno-crvene koalicije Miloševićevog nasleđa predstavlja krunisanje jednog bolesnog i degenerativnog vrednosnog sistema u čijoj senci su organizovani kriminal, korupcija i bezakonje.

Koliko god se trudio da napravi tranzicioni zaokret, potencijalni diktator, baš kao i pojedini opozicionari, političke poene stiče blaćenjem političkih “neistomišljenika” mada je prikladnije nazvati ih protivnicima. U atmosferi stalnih pretnji, pojačanih tenzija i fiktivnih odnosa nije moguće napraviti debalans koji bi pokrenuo zamajac korenitih i dubokih promena. Pitanje je da li će planirane reforme u ovakvom ambijentu dovesti do željenih rezultata ili linča.

Dakle, politička demagogija kojoj danas pribegavaju kako parlamentarna opozicija, tako i “reformisana” vlast, nije ništa drugo nego sredstvo za opstanak rigidnog vrednosnog sistema gde su tolerancija i solidarnost mane, a licemerje i zavidnost vrline. U takvom sistemu je sasvim normalno sve ono što nam se kao društvu dešava. Takav sistem može biti iskorenjen jedino dolaskom novih generacija koje će, stvaranjem kritične mase, dovesti do novog prevrata. Za to je potrebno da svi oni koji su doveli do petooktobarskih promena budu najmanje dva metra ispod zemlje, upokojeni i mirni.